Opis powstania i rozwoju
Jedna z najstarszych amerykańskich linii lotniczych Pan American Airways swą ekspansywną polityką rozwojową przyczyniła się do powstania wielu nowoczesnych wodnosamolotów nazywanych Clipperami. W 1935 Panam chcąc wejść na trasy transatlantyckie z nowym typem Clippera zwróciła się do Boeinga z zamówieniem na odpowiedni wodnosamolot. Zakłady Boeinga zajęte były rozwojem samolotów lądowych, przyjęły jednak zamówienie dzięki inicjatywie jednego z ambitnych pracowników, który w domy przygotował szkicowy projekt nowej łoddi latającej. Wykorzystano w niej płat i usterzenie poziome lądowego bombowca B-15, który nie wszedł do produkcji seryjnej. W projekcie łodzi B-314 zastosowano silniki o mocy większej o 50 % niż w B-15, co gwarantowało dostateczne osiągi. W 1938 roku, gdy oblatano prototyp, był to największy wodnosamolot swiata. Trzy pierwsze z sześciu samolotów seryjnych (Yankee Clipper, Dixie Clipper i Atlantic Clipper) rozpoczęły loty w barwach Panam na trasach Pacyfiku. Potem zostały dopuszczone przez Wielką Brytanię do wspólnej eksploatacji na linii transatlantyckiej. W 1941 roku weszło do służby następne 6 Clipperów w poprawionej wersji B-314A o większym zasięgu i z mocniejszymi silnikami. 3 z nich przekazano brytyjskim liniom BOAC, pod nazwami Berwick, Bristol i Bangor. 4 z 9 łodzi należących do Panam były czasowo zarekwirowane przez lotnictwo transportowe armii USA, gdzie nosiły oznaczenie C-98. Wszystkie Clippery B-314 używano w czasie wojny do komunikacji i łączności, a czasem do przewozu ważnych osobistości politycznych. B-314A Berwick przewiózł w 1941 roku Winstona Churchilla, który osobiście przejął stery na kilkanaście minut. Dwa lata później prezydent USA F.D. Roosevelt odbył na pokładzie Dixie Clipper podróż na konferencję w Casablance i z powrotem. W 1946 roku Clippery zakończyły służbę w Panam i BOAC i zostały sprzedane towarzystwom czarterowym.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: czterosilnikowy, wolnonośny grzbietopłat konstrukcji metalowej z trapezowymi skrzydłami o dużej zbieżności i ze wzniosem. Kadłub mieścił na dwóch pokładach ośmioosobową załogę i 74 pasażerów w 4 kabinach (w nocy 40 miejsc leżących). Usterzenie pionowe, w prototypie pojedyncze, zmieniono na potrójne z centralnym trójkątnym statecznikiem bez steru. Podłodzie jednoredanowe. Pływaki ustateczniające miały postać płetw - krótkich, grubych skrzydeł. Silniki zabudowane przed krawędzią natarcia dostępne były w trakcie lotu z wnętrza grubego płata.
Napęd: 4 silniki Wright-Cyclone GR-2600 po 1100 kW każdy
Uzbrojenie: brak
Dane techniczne:
| Długość | 32,3 m |
| Rozpiętość | 46,3 m |
| Wysokość | 8,4 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 22800 kg |
| Masa całkowita | 37420 kg |
| Prędkość maksymalna | 320 km/h |
| Prędkość przelotowa | 295 km/h |
| Pułap normalny | 4100 m |
| Zasięg | 6400 km |