Opis powstania i rozwoju
Wojskowa odmiana cywilnego samolotu transportowego Lockheed 14 "Super Electra" projektu inż. H. L. Hibbarda - opracowana w 1938 r. na zlecenie brytyjskiego Air Ministry. Zamówienie RAF objęło pierwszą dostawę 350 samolotów, noszących oznaczenie brytyjskie „Hudson" Mk.I, następnie 20 samolotów wersji Mk.II i 414 wersji Mk.III, różniących się zespołami napędowymi, wyposażeniem i zmianami w konstrukcji.
Podczas wojny ramach dostaw Lend-Lease lotnictwo brytyjskie otrzymało dalsze samoloty tego typu (wersje Mk.IV, V, VI). Ogółem RAF otrzymały 2000 samolotów "Hudson" wszystkich wersji. Wchodziły one w skład uzbrajania 17 dywizjonów obrony wybrzeża (Coastal Command) po 1 dywizjonie w Indiach Wschodnich i Afryce Zachodniej, po 2 dywizjony w Islandii i Gibraltarze, 7 dywizjonów na Bliskim i Środkowym Wschodzie oraz 13 dywizjonów w lotnictwie transportowym i specjalnego przeznaczenia.
Po wybuchu wojny - od wrzenia 1939 r. samoloty „Hudson" jednostek RAF Coastal Command podjęły służbę patrolową nad Północnym Atlantykiem, nad Morzem Północnym, Morzem Norweskim i Morzem Śródziemnym, prowadząc akcje przeciwko żegludze niemieckiej i U-Bootom. W lutym 1940 r. samoloty tego typu przechwyciły i przekazały flocie u wybrzeży Norwegii statek pomocniczy Kriegsmarine "Altmark" z jeńcami wojennymi na pokładzie. Prowadziły też rozpoznanie i ubezpieczały ewakuację wojsk brytyjskich i francuskich spod Dunkierki, atakując pozycje wojsk niemieckich W kwietniu 1941 r. „Hudsony" wzięły udział w operacji przechwycenia niemieckiego pancernika "Bismarck" na Atlantyku. W sierpniu tegoż roku na Atlantyku załoga "Hudsona" przechwyciła i atakując bombami i ogniem broni pokładowej, zmusiła do poddania się niemiecki okręt podwodny U-570. Po wyposażeniu samolotów "Hudson" w urządzenia radiolokacyjne ASV, samoloty tego typu stały się groźnymi przeciwnikami dla U-Bootów. W służbie RAF "Hudsony" wykorzystane zostały również z powodzeniem na polu walki w Afryce Północnej i na Dalekim Wschodzie. W lotnictwie amerykańskim samoloty tego typu pod oznaczeniem A-28, A-29 pełniły służbę w dywizjonach zwalczających U-Booty u wybrzeży amerykańskich i na Morzu Karaibskim oraz w lotnictwie marynarki w służbie specjalnej. W US Navy samoloty nosiły oznaczenie PBO-1. Produkcję "Hudsona" zakończono w 1943 r.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: Całkowicie metalowy średniopłat z podwójnym usterzeniem. Podwozie chowane. Kadłub półskorupowy. Płat kesonowy, dwudźwigarowy, dwudzielny.
Napęd: Dwa gwiazdowe 9-cylindrowe silniki Wright Cyclone GR-1820-G205A lub Pratt-Whitney Twin Wasp S3C4-G o mocy 883 kW (1200 KM). Śmigło metalowe trójłopatowe, przestawialne, dwuzakresowe, typ: Hamilton Standard C.
Uzbrojenie: 7 k. masz (w tym 2 stanowiska ruchome) kal. 7,7 mm, bomby 634 kg lub 8 pocisków rakietowych.
Dane techniczne:
| Długość | 13,50 m |
| Rozpiętość | 19,95 m |
| Wysokość | 3,35 m |
| Powierzchnia nośna | 51,2 m2 |
| Masa własna | 5540 kg |
| Masa całkowita | 8380 kg |
| Prędkość maksymalna | 402 km/h |
| Prędkość minimalna | 120 km/h |
| Czas wznoszenia na 3600 m | 9,5 min |
| Pułap normalny | 7500 m |
| Zasięg | 3400 km |