Boeing B-17 Flying Fortress

Typ: ciężki, bombowy, strategiczny, dalekiego zasięgu. Załoga - 9 osób.

Opis powstania i rozwoju

Prototyp samolotu Boeing 299 (według wojskowego oznaczenia US Army-XB-17) oblatano dnia 28.07.1935 r. Badania i próby serii informacyjnej YB-17, YB-17A w ilości 14 samolotów skierowanych do wojskowych ośrodków doświadczalnych - przeprowadzono w latach 1936-1939. Próby te dały wytyczne dla wniesienia zmian konstrukcyjnych w uruchomionych seriach: 39 samolotów B-17B, 38 samolotów B-17C i 42 samolotów B-17D, zbudowanych w latach 1939-1941. 

Po wybuchu wojny 20 samolotów B-17C zakupiło lotnictwo brytyjskie. W służbie RAF pod oznaczeniem „Fortress" I weszły one do akcji w lipcu 1941 r. dokonując w ciągu kolejnych trzech miesięcy nalotów na niemieckie bazy Kreigsmarine: Wilhelrnshaven, Kilonię, Brest, Bremen i Rotterdam. Dostawa dla RAF w ramach Lend-Lease dalszych 200 samolotów B-17E, F („Fortress"
II, III) wprowadziła te samoloty do uzbrojenia 8 dywizjonów w Coastal Command i 2 dywizjonów Bomber COmmand. W służbie brytyjskiej B-17 operowały aktywnie w pasie wybrzeży niemieckich i francuskich, zwalczały okręty Kriegsmarine na Atlantyku i Morzu Śródziemnym oraz atakowały niemieckie i włoskie pozycje w Afryce Północnej (Libia). Lotnictwo amerykańskie w chwili ataku japońskiego na bazę Pearl Harbor na Hawajach (7.12.1941 r.) posiadało w dywizjonach bombowych 100 samolotów B-17C, D, E, z tego większość w bazach na Pacyfiku. Podjęcie masowej produkcji B-17E (512 samolotów), B-17F (3400 samolotów) i B-17G (4035 samolotów) w latach 1941-1943, pozwoliło lotnictwu amerykańskiemu (USAAF) rozwinąć działania powietrzne na Południowym i Środkowym Pacyfiku oraz w Europie. Otrzymawszy bazy na terytorium Wielkiej Brytanii bombowce B-17 amerykańskiej 8 Armii Powietrznej zaczęły dokonywać zmasowanych strategicznych nalotów na Niemcy. Po uchwyceniu przez sprzymierzonych lotnisk w Afryce Północnej i we Włoszech, amerykańskie powietrzne siły strategiczne w Europie rozwinęły aktywne działania atakując samolotami B-17 obiekty w południowej Francji, północnych Włoszech, Południowych Niemczech, Austrii i na Bałkanach. W ramach międzysojuszniczych porozumień samoloty B-17 korzystały także czasowo z lotnisk radzieckich na Ukrainie (1944 r.).
Najwięcej zbudowano samolotów B-17G. Podczas działań na froncie europejskim samoloty B-17 zrzuciły 640 036 t bomb i zestrzeliły 6659 samolotów nieprzyjacielskich. Straty własne wyniosły 4688 samolotów zniszczonych przez samoloty myśliwskie i artylerię.

Zbudowano 12 780 samolotów wszystkich odmian i wersji.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: Metalowy dolnopłat z pojedynczym usterzeniem. Podwozie chowane. Kadłub półskorupowy w sekcjach pomieszczeń załogi hermetyzowany. Płat kesonowy, wielodźwigarowy, trójdzielny.

Napęd: Cztery gwiazdowe 9-cylindrowe wysokościowe silniki Wright Cyclone R-1820-97 o mocy startowej 883 kW (1200 KM). Śmigła metalowe trójłopatowe, przestawialne,
dwuzakresowe. Typ: Hamilton Standard.

Uzbrojenie: 13 ruchomych (4 podwójne sprzężone) k. masz. kal. 12,7 mm, bomby 5000 kg.

Dane techniczne:

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej