Historia powstania i rozwoju
Zaprojektowany w wytwórni north American bombowiec szturmowy został oblatany na początku 1939 roku. Po próbach wprowadzono wiele zmian i ulepszeń, co spowodowało, że pierwszy samolot deryjny został oblatany dopiero w sierpniu 1940. Nieco później nadano mu nazwę Mitchell. Samolot napędzały silniki Wright Cyclone R-2600-9 (1350 KM) i był uzbrojony w 3 karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm i jeden 12,7 mm w tylnym stanowisku. W wersji B-25A dodano opancerzenie kabiny i odporne na przestrzelenia zbiorniki paliwa. W sierpniu 1941 pojawiła się wersja B-25B z mocniejszym uzbrojeniem (12,7 mm) i obrotowymi więeżyczkami strzeleckimi: na grzbiecie i spodzie kadłuba (wysuwana). Pod koniec 1941 roku do produkcji weszła wersja B-25C, którą wyposażono w autopilota i silniki R-2600-29. Niwielką ilość B-25 przerobiono w 1943 roku na wersję rozpoznawczą pod oznaczeniem F-10.
W celu zwiększeniu skuteczności przy atakowaniu celów naziemnych, w wersji B-25G zamontowanu działko typu M-4 kalibru 75 mm w przedniej części kadłuba. Działko było obsługiwane przez nawigatora. W wersji B-25H zachowano działko M-4, ale dodano dodatkowe 4 karabiny maszynowe 12,7 mm w przedniej części kadłuba. Nieznacznie przesunięto tez ku przodowi wieżyczkę grzbietową. Najliczniej produkowaną była wytwarzana od sierpnia 1943 wersja B-25J z 13 karabinami maszynowymi Colt Browning 12,7 mm oraz uchwytami na 1800 kg bomb. Późniejsze wersje miały dodatkowo prowadnice dla 8 pocisków rakietowych kalibru 127 mm.
Ogółem wyprodukowano 9800 samolotów wszystkich wersji.
W służbie po raz pierwszy pojawiły sie latem 1941 roku w amerykańskiej 17 Grupie
Bombowej, a po ataku Japończyków na Pearl Harbour patrolowały Ocean Spokojny w
poszukiwaniu japońskich okrętów podwodnych. Najbardziej znaną akcją bojową B-25
było bombardowanie Tokio i inyych miast japońskich w kwietniu 1942 przez 16 Mitchelli.
Do tej akcji samoloty startowały z lotniskowca Hornet znajdującego się w odległości
około 1000 km od brzegów japońskich.
Bombowce dostarczane od jesieni 1942 do Angliioznaczano jako Mitchelll Mk. I (B-25B), Mitchell Mk. II (B-25C i D) i Mitchell Mk. III (B-25J). Ogółem dostarczono około 800 maszyn. Używane były głównie do bombardowania celów naziemnych w północnej Francji, a później do wspierania alianckich wojsk lądowych.
W 1942 roku, w ramach akcji Lend-Lease, około 800 samolotów dostarczono do ZSRR.
Polacy na Mitchellach
5.09.1943 polski 305 Dywizjon Bombowy został przeniesiony z Lotnictwa Bombowego do Lotnictwa Taktycznego (TAF). Równocześnie Dywizjon przebrojono na samoloty Mitchell Mk. II. W czasie trzymiesięcznego użytkowania tych samolotów wykonywano loty nad północną Francją (okolice Calais), gdzie atakowano cele naziemne, a szczególnie budowane wyrzutnie pocisków V-1 oraz dalekosiężne baterie nadbrzeżne.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja:
Napęd: 2 silniki gwiazdowe Wright Cyclone R-2600-29 o mocy maksymalnej 1850 KM każdy
Uzbrojenie: 5 karabinów maszynowych Colt Browning kalibru 12,7 mm oraz maksymalnie 2700 kg bomb
Dane techniczne:
| Rozpiętość | 20,59 m |
| Długość | 16,46 m |
| Wysokość | 4,81 m |
| Powierzchnia nośna | 56,67 m2 |
| Masa własna | 7260 kg |
| Masa całkowita | 10890 kg |
| Prędkość maksymalna | 422 km/h |
| Prędkość minimalna | |
| Prędkość wznoszenia | 9,55 m/s |
| Pułap praktyczny | 6100 |
| Zasięg normalny | 2630 km |