W wyniku konkursu US Navy na szybki, jednomiejscowy myśliwiec pokładowy, oprócz Bell XFL-1 i Grumman XF5F-1 opracowano jeszcze jeden projekt w zakładach Chance-Vought (później Vought-Sikorsky), pod fabrycznym oznaczeniem V-166B.Zasłynął on później jako F4U Corsair, uznany za najlepszy myśliwiec morski II wojny światowej. Konstruktor samolotu, inż. Rex Beisel, aby zapewnić wymagany odstęp (0,46 m) od ziemi końców łopat śmigła o średnicy 4 m zastosował układ płata w kształcie litery W w widoku od przodu. Uzyskano przy tym korzyści aerodynamiczne - zmniejszenie oporu interferencyjnego w wyniku połączenia płata z bryłą kadłuba pod kątem prostym.
Projekt wstępny powstał w dwa miesiące po ogłoszeniu wymagań (08.04.1938), a w czerwcu tegoż roku US Navy zamówiła prototyp XF4U-1. W lutym 1939 roku zatwierdzono makietę, a 29.05.1939 nowy samolot oblatano z silnikiem XR-2800-2 dającym wtedy 1330 kW mocy. Próby wykazały szereg wad, ale w październiku 1940 roku osiągnięto w locie poziomym 650 km/h (najszybszy wówczas myśliwiec świata). W czerwcu 1941 US Navy zamówiła pierwszą serię 584 samolotów F4U-1. Oblatany 25.06.1942 pierwszy samolot seryjny dość znacznie różnił się od prototypu. Próby użytkowania Corsairów na lotniskowcu USS Sangamon zakończyły się niepowodzeniem. Samolot miał bardzo złą widoczność z kabiny; przed lądowaniem zwalał się czasem na skrzydło, zbyt sztywne amortyzatory powodowały odbijanie się od pokładu, a po lądowaniu trudno było utrzymać kierunek. Zdecydowano się więc tymczasowo używać samoloty wyłącznie na lotniskach lądowych. Jednocześnie rozpoczęto modyfikacje : Podniesiono kabinę o 18 cm i zmieniono kształt osłony na bardziej wypukły. Samoloty takie otrzymały oznaczenie F4U-1A. W powietrzu dały o sobie znać zalety Corsaira - duża prędkość, zwłaszcza w nurkowaniu (ponad 800 km/h) i siła ognia. Samoloty produkowano w trzech zakładach. Vought, Brewster (F3A-1) i Goodyear (FG-1). Łącznie wyprodukowano około 9400 samolotów w wersji F4U-1 wraz z 200 egzemplarzami F4U-1C (4 działka 20 mm) i myśliwsko-bombowymi F4U-1D (silnik R-2800-8W o mocy 1660 kW; 2 bomby 450 kg lub 8 rakiet 57 mm). Z tej liczby około 2000 samolotów otrzymało lotnictwo morskie Wielkiej Brytanii (FAA) i 425 lotnictwo Nowej Zelandii. W FAA samoloty nosiły oznaczenie Corsair Mk.I (ze starą kabiną), Corsair Mk.II (z podwyższoną kabiną), Corsair Mk.III (F3A-1) i Corsair Mk.IV (FG-1). W maju 1945 pojawiła się jeszcze jedna wersja Corsaira, F4U-4 z silnikiem R-2800-18W (potem 42W) i śmigłem czterołopatowym.
Corsairy zestrzeliły 2140 samolotów przy 189 (!) stratach własnych. 1435 uległo jednak rozbiciu przy lądowaniu, zwłaszcza na lotniskowcach.
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej z pracującym pokryciem z duralu, z wyjątkiem spływowej części płata i sterów krytych płótnem. Nowością było zastosowanie technologii zgrzewania zamiast nitowania, co korzystnie wpłynęło na gładkość powierzchni
Napęd: omówiony powyżej
Uzbrojenie: 6 karabinów maszynowych 12,7 mm w skrzydłach
Dane techniczne:
| Długość | 10,0 m |
| Rozpiętość | 12,5/5,2 m |
| Wysokość | 4,6 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 4025 kg |
| Masa całkowita | 6280 kg |
| Prędkość maksymalna | 630 km/h |
| Prędkość przelotowa | |
| Wznoszenie | 15,6 m/s |
| Pułap normalny | 11300 m |
| Zasięg | 2570 km |