Grumman F7F Tigercat

Typ: myśliwski pokładowy

Opis powstania i rozwoju

 Fiasko programu XF5F Skyrocket oraz jego lądowej odmiany XP-50 nie oznaczało bynajmniej, że wytwórnia Grumman zrezygnowała z rozwoju dwusilnikowego samolotu pokładowego. Wprawdzie wymagania US Navy były teraz dużo bardziej surowe - chodziło o bardzo nowoczesny samolot o wysokich osiągach i silnym uzbrojeniu, przewidywany na wyposażenie budowanych dopiero , nowoczesnych lotniskowców klasy Midway o wyporności 45000 ton - ale i wytwórnia miała już bogate doświadczenie zdobyte także przy realizacji samolotu F4F Wildcat. Nowy, opracowany w początkach 1941 roku projekt G-51, przypadł widocznie do gustu admiralicji, bo 30.06.1941 wytwórnia uzyskała kontrakt na budowę dwóch prototypów samolotu o oznaczeniu XF7F-1. Pierwszy z nich odbył pierwszy lot dwa i  pół roku później, w grudniu 1943 roku.

Jeszcze w 1943 roku złożono zamówienie na 500 samolotów tego typu na wyposażenie działających z lotnisk brzegowych dywizjonów US Marine Corps. Pierwsze seryjne F7F1 pojawiły się w kwietniu 1944 roku. Wyprodukowano jednak tylko 34 egzemplarze tej wersji. 35 samolot przebudowano na dwumiejscowy myśliwiec nocny XF7-2N. Miejsce dla operatora radaru wygospodarowano za pilotem, kosztem zmniejszenia pojemności kadłubowego zbiornika paliwa. Usunięto również dziobową baterię karabinów maszynowych i na ich miejsce zabudowano radar. Łącznie wykonano 64 samoloty tej wersji. Następną wersją produkowaną w czasie wojny był jednomiejscowy myśliwiec F7F-3, różniący się silnikiem R-2800-34W o podwyższonej mocy na dużych wysokościach. Przywrócono w nim uzbrojenie dziobowe i zwiększono pojemność zbiorników paliwa. Do końca wojny wyprodukowano 189 samolotów. Tigercaty pojawiły się zbyt późno, aby wziąć udział w wojnie o Pacyfik. Służyły jednak dość długo po wojnie. Pojawiły się wtedy jeszcze dwie wersje dwumiejscowe. Były to pierwsze samoloty lotniskowe z przednim kółkiem.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: jednomiejscowy, dwusilnikowy, wolnonośny średniopłat wyposażony w trójkołowe, całkowicie wciągane w locie podwozie. Krótkie, trapezowe skrzydła ze wzniosem, o krawędzi natarcia prostopadłej do osi kadłuba, miały końcówki składane do góry. Wąski, smukły kadłub mieścił przed krawędzią natarcia płata kabinę pilota z osłoną odsuwaną do tyłu. Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Podwozie główne wciągane było w gondole silnikowe, przednie - w przód kadłuba. Pod tylną częścią kadłuba chowany był hak do lądowania. 

Napęd: dwa 18-cylindrowe silniki tłokowe Double Wasp (2x1550 kW) z trójłopatowymi, przestawialnymi śmigłami.

Uzbrojenie: 4 działka 20 mm w nasadach skrzydeł i 4 karabiny 12,7 mm w dziobie kadłuba, torpeda pod kadłubem i dwie bomby po 450 kg pod przykadłubowymi częściami skrzydeł.

Dane techniczne:

Długość 13,8 m
Rozpiętość 15,7 m
Wysokość 5,05 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 7380 kg
Masa całkowita 11666 kg
Prędkość maksymalna 700 km/h
Prędkość minimalna  
Wznoszenie 22,7 m/s
Pułap normalny 12400 m
Zasięg 1930 km

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej