Latem 1943 roku znakomity myśliwiec pokładowy marynarki USA, F6F-3 Hellcat przechodził właśnie swój chrzest bojowy nad Pacyfikiem, gdy w zakładach Grumman rozpoczęto prace nad jego następcą. Opracowując założenia do projektu nowego samolotu, zarówno US Navy, jak i wykonawcy byli pod wrażeniem osiągów i sukcesów japońskiego myśliwca A6M Zero. Postanowiono zrobić więc samolot możliwie lekki i niewielki, ale z dużym nadmiarem mocy, zapewniającym mu dobrą zwrotność i wznoszenie. Do napędu wybrano potężny 18-cylindrowy silnik Pratt-Whitney R-2800-22W (podwójna gwiazda, 2x9 cylindrów), z czterołopatowym śmigłem o średnicy 3,8 m. Z wtryskiem wody silnik ten rozwijał moc startową 1550 kW, a na wysokości 3000 m aż 1780 kW. Pod kierunkiem Billa Schwendlera zespół Grummana pracujący nad projektem G-58 (oznaczenie fabryczne) "dorobił" do tego silnika płatowiec o zwartej konstrukcji i małych wymiarach. Projekt został przyjęty i w końcu listopada US Navy złożyła zamówienie na 2 prototypy XF8F-1. W 9 miesięcy później , 31.08.1944 pierwszy prototyp został oblatany i rozpoczął próby w locie. Dokonano koniecznych zmian (min. dodano płetwę grzbietową) i przedstawiono nowy myśliwiec pilotom marynarki, konfrontując go w walce powietrznej ze zdobycznym japońskim Zero. Entuzjastyczne oceny skłoniły wytwórnię do rozpoczęcia produkcji i w październiku 1944 były już gotowe 23 samoloty próbnej serii F8F-1. W lutym 1945 odbyły się próby lądowania na lotniskowcach. W maju rozpoczęto przezbrajać w Bearcaty pierwszą jednostkę myśliwską VF-19 na lotniskowcu USS Langley, który wpłynął na wody Pacyfiku 02.08.1945 - niestety zbyt późno, aby F8F Bearcat, ostatni tłokowy myśliwiec US Navy, mógł wziąć udział w walce. Wprawdzie wielotysięczne zamówienia (również w General Motors) zostały zredukowane, ale Bearcat wszedł na wyposażenie aż 28 dywizjonów myśliwskich US Navy, gdzie służył do lat pięćdziesiątych. Juz po wojnie wprowadzono do produkcji ulepszona wersję F8F-2. W 1954 roku F8F w służbie francuskiej walczyły w Indochinach (jako samoloty szturmowe). Bearcaty otrzymało również lotnictwo Tajlandii. 16.08.1969 na zmodyfikowanym egzemplarzu F8F-2 pilot Daryl Grennmayer pobił wynikiem 776,67 km/h rekord prędkości dla samolotów tłokowych.
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny średniopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Krótkie, trapezowe skrzydła wyposażone w klapy i lotki były składane do hangarowania (ok. 1/3 rozpiętości). Pękaty kadłub mieścił nad płatem kabinę pilota z kroplową, odsuwaną do tyłu osłoną, zapewniającą znakomitą widoczność. Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Podwozie, z kółkiem tylnym było całkowicie wciągane w locie, przy czym główne miało bardzo interesujący system skracania goleni. Hak do lądowania wysuwany był z tyłu kadłuba.
Napęd: 18-cylindrowy silnik Pratt-Whitney R-2800-22W w układzie podwójnej gwiazdy (2x9 cylindrów)
Uzbrojenie: 4 stałe karabiny Colt-Browning 12,7 mm w skrzydłach, bomby 2x450 kg i 4 rakiety HVAR 127 mm pod skrzydłami
Dane techniczne:
| Długość | 8,6 m |
| Rozpiętość | 10,8 m |
| Wysokość | 4.2 m |
| Powierzchnia nośna | m2 |
| Masa własna | 4222 kg |
| Masa całkowita | 5780 kg |
| Prędkość maksymalna | 690 km/h |
| Prędkość minimalna | km/h |
| Wznoszenie | 28.5 m/s |
| Pułap normalny | 10600 m |
| Zasięg | 2280 km |