General Motors FM Wildcat

Typ: myśliwski, pokładowy

Opis powstania i rozwoju

Skonstruowany w zakładach Grumman samolot F4F Wildcat był udanym myśliwce pokładowym - niezawodnym w eksploatacji i odpornym na uszkodzenia; odznaczał się dużą zwrotnością i stosunkowo dużą prędkością wznoszenia. Ta ostatnia cecha umożliwiał zastosowanie ich na niewielkich brytyjskich lotniskowcach eskortowych, a nawet na tzw. MAC-Ships (Merchant Aircraft Carrier), skąd skutecznie działały. W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku samoloty F4F-3 i F4F-4 Wildcat stanowiły trzon lotnictwa myśliwskiego US Navy i USMC. Wildcaty brały udział we wszystkich operacjach powietrzno-morskich w ciągu całej wojny. Samolot F4F-4 ustępowały wprawdzie w walce powietrznej japońskim myśliwcom Zero, ale dawały sobie radę z innymi rodzajami lotnictwa nieprzyjacielskiego. W latach 1941-1943 Wildcaty lotnictwa morskiego USA zestrzeliły 905 samolotów japońskich, przy stratach własnych 178 maszyn (stosunek 5:1 !). Niestety więcej samolotów uległo zniszczeniu wskutek trudnej eksploatacji morskiej, zwłaszcza przy lądowaniach na lotniskowcach. Postanowiono ulokować więc dodatkową produkcję Wildcatów w innej wytwórni. Podjęła się tego zadania wytwórnia Eastern Aircraft Division, należąca do koncernu General Motors. Produkowane tam od lata 19452 Wildcaty otrzymały oznaczenie FM.

Początkowo do produkcji wprowadzono wersję FM-1, niemal identyczną z wytwarzaną przez Grummana wersją F4F-4. Zachowano ten sam silnik Pratt-Whitney R-1830-86 Twin Wasp, w układzie podwójnej gwiazdy (2x7 cylindrów) i mocy 890 kW. Jedyną różnicą było zmniejszenie liczby karabinów maszynowych 12,7 z 6 do 4 (zwiększono przy tym zapas amunicji). Wyprodukowano łącznie 1150 samolotów FM-1, z których 312 odstąpiono Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały oznaczenie Martlet V (później Wildcat V). Operując z pokładów lotniskowców eskortowych Martlety V wraz z uzbrojonymi w rakiety Swordfishami używane były do zwalczania niemieckich okrętów podwodnych zagrażających konwojom. W maju 1943 zakłady Grumman zaprzestały produkcji samolotów F4F-4, gdyż musiały się zająć przygotowaniami do produkcji nowocześniejszego samolotu F6F Hellcat. Zakłady General Motors pozostały jedyna wytwórnią Wildcatów. We wrześniu tegoż roku rozpoczęto produkcję nowej wersji oznaczonej FM-2, której prototyp Xf4F-8 opracowano jeszcze w zakładach Grummana. FM-2 otrzymał inny silnik - Wright R-1820-5b Cyclone o układzie pojedynczej gwiazdy. Inną widoczną różnicą było podwyższone usterzeni pionowe. Uzbrojenie strzeleckie nie uległo zmianie. Samolot mógł natomiast zabrać dwie bomby po 113 kg. Do 1945 wyprodukowano łącznie 4777 samolotów tej wersji, z których 370 otrzymała Wielka Brytania, gdzie były używane pod nazwą Wildcat VI. W służbie amerykańskiej FM-2 zestrzeliły w latach 1944-45 422 samoloty nieprzyjacielskie.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: analogiczna jak w przypadku Grumman F4F Wildcat

Napęd: silnik Wright R-1820-5b Cyclone o układzie pojedynczej gwiazdy o mocy startowej 995 kW wyposażony w turbosprężarkę

Uzbrojenie:

Dane techniczne:

Długość 8.8 m
Rozpiętość 11.6 m 
Wysokość 3.0 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 2470 kg
Masa całkowita 3750 kg
Prędkość maksymalna 535 km/h
Prędkość przelotowa 267 km/h
Wznoszenie 18.3 m/s
Pułap normalny 10600 m
Zasięg 2100 km

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej