Opis powstania i rozwoju
W 1936 roku wytwórnia Grumman opracowała nowy typ lekkiej amfibii w układzie latającej łodzi oznaczonej G-21, przeznaczonej początkowo do celów cywilnych. W projekcie wykorzystano doświadczenia z centralnym pływakiem wcześniejszej konstrukcji JF i J2F Duck, adaptując zarówno kształt pływaka, jak i system wciągania podwozia. Prototyp amfibii G-21 został oblatany w czerwcu 1937 roku. Wkrótce samolotem zainteresowało się lotnictwo wojskowe składając w 1938 roku zamówienie na 26 samolotów w nieco wzmocnionej odmianie G-51A, które w wojsku otrzymały oznaczenie OA-9. Wojsko przejęło jeszcze 8 samolotów cywilnych , z których 3 ostatnie - z mocniejszymi silnikami - oznaczono OA-13. Również marynarka wojenna zamówiła w 1939 roku 20 maszyn pod oznaczeniami JRF-1 i JRF-4, zaś Coast Guard 10 dalszych oznaczony JRF-2 i JRF-3,l zależnie od wyposażenia. Najliczniej produkowanymi były JRF-5 i JRF-6. 56 tych maszyn dostarczono dla RAF, gdzie otrzymały oznaczenie Goose Mk.I i Mk.IA. Amfibie G-21A były dostarczane do Kanady i Portugalii. Ogółem wyprodukowano około 350 samolotów. Samolotów używano do komunikacji, treningu, zadań zwiadowczych i ratowniczych.
Dane taktyczno- techniczne
Konstrukcja: wodnosamolot konstrukcji całkowicie metalowej. Kadłub o podłodziu dwuredanowym mieścił w kabinie przed płatem 2 osoby załogi, a w kabinie głównej było jeszcze miejsce dla 6 osób. Główne podwozie kołowe wciągane w boki kadłuba, a kółko ogonowe w kadłub za drugim stopniem. Stateczność na wodzie zapewniały boczne, bezstopniowe pływaki wspornikowe.
Napęd: 2 gwiazdowe silniki tłokowe Pratt-Whitney R-985 Wasp Junior o mocy 330 kW
Uzbrojenie: 2 bomby po 115 kg
Dane techniczne:
| Długość | 11,7 m |
| Rozpiętość | 15,0 m |
| Wysokość | 4,6 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 2460 kg |
| Masa całkowita | 3600 kg |
| Prędkość maksymalna | 320 km/h |
| Prędkość przelotowa | 305 km/h |
| Wznoszenie | 5,5 m/s |
| Pułap normalny | 6400 m |
| Zasięg | 1030 km |