Opis powstania i rozwoju
W 1928 roku Gilbert i Gordon Taylorowie zbudowali tani samolot masowy z 2 miejscami obok siebie, licząc na dużą serię. Gordon zginął w czasie oblotu i sprzedano zaledwie jeden egzemplarz. Firma bankrutowała, gdy przejął ją bogaty naftowiec B. Piper. Pierwszy F-2 z dwoma miejscami w tandem został oblatany we wrześniu 1930 roku, ale nie wypadł najlepiej. Dopiero na początku 1931 roku, gdy pojawił się silnik Continental A-40-3 o mocy 27 kW sprzedano 22, by dojść do 350 samolotów Taylor E-2 Cub. Na początku 1935 roku Willami Jameneau ulepszył E-2 i pojawił się J-2 Cub z zaokrąglonymi końcówkami skrzydeł i zamkniętą kabiną. Do 1936 roku zbudowano 500 egzemplarzy. Jeszcze w 1935 roku powstał J-3 Cub, który przetrwał do dziś. Od końca 1935 Cuby były produkowane tylko w zakładach Pipera w Lock Heaven, zaś Taylor założył własną wytwórnię Taylocraft w Aliance. J-3 stał się podstawowym samolotem szkolnym w USA dla dziesiątków tysięcy pilotów cywilnych. Produkowano je wielkoseryjnie od 1938 roku.
Po manewrach w 1941 roku spośród 12 samolotów Piper, Aeronca i Taylocraft 6.6.1942 wybrano Piper Cub'a, jako samolot do korekty ognia artylerii lądowej i oznaczono go L-4. 5 miesięcy później pierwsze L-4 użyto podczas desantu w Afryce Płn. Startowały one z lotniskowca USS Ranger. Potem L-4 latały na całym świecie służąc też jako sanitarne, dyspozycyjne, patrolowe, do zadań szpiegowskich. Zdarzyło się nawet, że L-4 uzbrojony w 6 pocisków rakietowych Bazooka zniszczył 5 czołgów niemieckich. Od 7.12.1941 do 2.9.1945 wyprodukowano łącznie ponad 5600 samolotów L-4 różnych odmian. Został on uznany za najlepszy samolot USA, biorąc pod uwagę jego cenę i skuteczność. Łącznie zbudowano ponad 20000 tych samolotów, z czego ponad 3500 lata jeszcze w USA.
L-4 Grasshopper i Polacy
Polska zakupiła około 130 samolotów L-4 w odmianie A, B, H i J. Samoloty te były zniszczone po dwuletnim postoju bez konserwacji i bez hangarowania w okupowanych Niemczech. Zwieziono je do hali sterowcowej w Słupsku, a następnie przeszły w kraju remonty generalne. Ze względów bezpieczeństwa ograniczono prędkość lotu i zakazano akrobacji, a nawet ostrych skrętów. Latały one w aeroklubach, lotnictwie sanitarnym oraz rolniczym. Jeden latał z polskimi pływakami. Dwa L-4 A i H znajdują się w Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: górnopłat o konstrukcji mieszanej, dwuster z jednym kompletem przyrządów pokładowych
Napęd: silniki Continental A-65, Franklin 4AC, Lycoming, Walter Micron o mocy 48 kW lub Praga D, śmigło dwułopatowe
Uzbrojenie:
Dane techniczne (silnik A-65):
| Długość | 6,81 m |
| Rozpiętość | 10,37 m |
| Wysokość | 2,89 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 335 kg |
| Masa całkowita | 565 kg |
| Prędkość maksymalna | 130 km/h |
| Prędkość minimalna | 75 km/h |
| Czas wznoszenia na 1000 m | 10 min |
| Pułap normalny | 3000 m |
| Zasięg | 330 km |