Opis powstania i rozwoju
Pierwszym odrzutowym samolotem bojowym przyjętym do służby przez amerykańskie siły powietrzne był myśliwiec P-80 Shooting Star, produkowany przez zakłady Lockheed. Pierwsze prace nad projektem samolotu myśliwskiego napędzanego pojedynczym silnikiem odrzutowym rozpoczęto jeszcze w 1942 roku w wytwórni Bell. Następnie projekt przekazano do Lockheeda, gdzie prace konstrukcyjne podjął inż. Clarence L. Johnson. Budowę prototypu rozpoczęto w czerwcu 1943 roku, a już 09.10.1944 XP-80 z silnikiem H-1B został oblatany. Mając masę w locie 4050 kg, prototyp rozwijał prędkość 805 km/h na 6250 m, prędkość wznoszenia 15 m/2 i pułap 12500 m. Ponieważ okazało się, że wytwórnia Allis-Chalmers nie jest w stanie produkować licencyjnej wersji silników Halford H-1B, zapadła decyzja zastosowania do napędu P-80 silnika General Electric I-40 (J-33) o ciągu 17,1 kN. Przebudowa samolotu trwała 135 dni. Prototypy 2 i 3 były już wykonane w wersji XP-80A z kadłubem przedłużonym o 0,5 m i rozpiętości zwiększonej o 0,6 m. Pierwszy samolot tej wersji został oblatany 11.06.1944, a w trzy miesiące później latał już pierwszy samolot serii próbnej YP-80A. Zamówiono 5000 samolotów seryjnych P-80A, ale w chwili zakończenia wojny zamówienie zostało zredukowane do 917 maszyn. Pierwsze seryjne samoloty wyposażone w silniki J-33GE-9, pojawiły się w lutym 1945, ale nie zdążyły już wziąć udziału w II wojnie światowej. Gdy 5 lat później samoloty P-80 przemianowane na F-80 wzięły udział w wojnie koreańskiej były już konstrukcją przestarzałą.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji półskorupowej. Skrzydła proste o obrysie trapezowym poszerzonym przy kadłubie, miały profile laminarne i były wyposażone w klapy krokodylowe. Kadłub o przekroju eliptycznym i pięknych kształtach aerodynamicznych mieścił przed płatem kabinę pilota z kroplową osłoną o widoczności 3600. Tył kadłuba wraz z zamocowanym na końcu klasycznym, wolnonośnym usterzeniem, był odejmowany w celu udostępnienia silnika. Samolot był wyposażony w hamulce aerodynamiczne pod kadłubem. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, całkowicie chowane w locie. Silnik umieszczony był w kadłubie, w rejonie spływu płata i był zasilany powietrzem przez rozwidlony kanał wlotowy, zakończony bocznymi chwytami powietrza przed krawędzią natarcia płata. Wylot gazów następował przez rurę w tylnej części kadłuba.
Napęd: silnik odrzutowy Halford H-1B o ciągu 10,9 kN (prototyp) lub General Electric I-40 (J-33) o ciągu 17,1 kN (samoloty seryjne)
Uzbrojenie: 6 karabinów Colt Browning M-2 (12,7 mm) w dziobie kadłuba, 2 bomby po 227 kg lub 454 kg lub 10 pocisków rakietowych 127 mm
Dane techniczne:
| Długość | 10,5 m |
| Rozpiętość | 11,85 m |
| Wysokość | 3,45 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 3950 kg |
| Masa całkowita | 6350 kg |
| Prędkość maksymalna | 898 km/h |
| Prędkość przelotowa | 660 km/h |
| Czas wznoszenia na 3000 m | 2,4 min. |
| Pułap normalny | 13700 m |
| Zasięg | 1770 km |