Brewster SB2A Bucaneer

Typ: bombowiec nurkujący

Opis powstania i rozwoju

Po rozpoczęciu produkcji swojego pierwszego bombowca nurkującego SBA wytwórnia Brewster mogła się swobodnie zająć projektowaniem następnej konstrukcji - ulepszonego samolotu tej samej klasy. Zamówienie na prototyp zostało złożone w kwietniu 1938, a jego oblot odbył się 17.06.1941. Jeszcze przedtem wytwórni udało się zebrać ponad 1000 zamówień na nowy samolot, z tego 140 dla US Navy, 160 dla Holandii i aż 750 dla Wielkiej Brytanii. Lotnictwo armii lądowej USA (USAAF) zrezygnowało z tego samolotu. Słabą stroną samolotu były jego osiągi, które nie zadowalały zamawiających. Pomimo tego zamówienia były konsekwentnie realizowane. US Navy otrzymała 80 samolotów SB2A-2 (ze zmianą kalibru 2 stałych karabinów w kabinie z 7,62 na 12,7 mm) oraz 60 w wersji SB2A-3, przeznaczonych do operowania z lotniskowców i dlatego wyposażonych w składane płaty i hak do lądowania. 160 samolotów zamówionych przez Holandię przejęły (pod oznaczeniem SB2A-4) US Marine Corps. Wszystkie samoloty używane w USA otrzymały nazwę Bucaneer. Były one używane głównie do treningu. Dostawy samolotów do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały nazwę Bermuda, rozpoczęły się w ramach układu Lend-Lease w 1942 roku. wielkość zamówienia zmniejszono, gdyż samoloty okazały się nieprzydatne do zastosowania w pierwszej linii. Przesunięto je do zadań pomocniczych, np. do holowania celów, ale większość zalegała bezużytecznie lotniska w północnej części wyspy. Ogółem zbudowano 771 egzemplarzy tego niezbyt udanego samolotu.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: dwumiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny średniopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Płaty o obrysie trapezowym i wyraźnie zaznaczonym wzniosie wyposażone były w metalowe, perforowane klapy na dolnej i górnej powierzchni krawędzi spływu, mogące służyć zarówno do zwiększenia wyporu przy lądowaniu, jak również jako hamulce aerodynamiczne przy nurkowaniu. Kadłub o przekroju eliptycznym mieścił dwuosobową załogę pod długa oszkloną kabiną z odsuwanymi segmentami. Usterzenie klasyczne wolnonośne. Stery o obrysie eliptycznym kryte były płótnem. Podwozie główne o półwolnonośnych goleniach, wciągane było w skrzydła, w kierunku kadłuba, z czego wynikał duży rozstaw kół.

Napęd: gwiazdowy silnik tłokowy chłodzony powietrzem Wright R-2600-8 Cyclone z trójłopatowym, przestawialnym śmigłem.

Uzbrojenie: 6 stałych i 2 ruchome karabiny 7,62 mm. W prototypie ruchome karabiny umieszczone były w wieżyczce, której jednak w seryjnych samolotach nie zabudowywano. Samolot mógł zabrać 450 kg bomb w komorze, w dolnej części kadłuba.

Dane techniczne:

Długość 11.9 m
Rozpiętość 14.3 m
Wysokość 4.7 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 4500 kg
Masa całkowita 6480 kg
Prędkość maksymalna 440 km/h
Prędkość przelotowa 260 km/h
Pułap normalny 7600 m
Zasięg (bez bomb) 2700 km

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej