Jeszcze przed wybuchem wojny na Pacyfiku, US Navy zadbała o następcę pokładowego bombowca nurkującego SBD Dauntless i w czerwcu 1941 złożyła w wytwórni Douglas zamówienie na samolot nowej generacji tej klasy, SB2D. Prototyp XSB2D-1 oblatano 8.04.1943, ale już wcześniej (1942) zamówiono 13 samolotów serii próbnej, w tym trzeci prototyp. Zanim jeszcze ukończono produkcje tych samolotów, US Navy doszła do wniosku, że te same zadania mogą być wykonywane przez samolot jednomiejscowy (dowiodły tego wprowadzone do akcji myśliwce Hellcat i Corsair). Zmieniono więc koncepcję samolotu, nadając mu nowe oznaczenie BTD-1 (bombowo-torpedowy) i nazwę Destroyer. Samoloty seryjne zostały odpowiednio przebudowane: usunięto tylna kabinę strzelca i obie wieżyczki strzeleckie, powiększono usterzenie pionowe oraz zwiększono pojemność zbiorników paliwa. Ponadto wprowadzono ciekawe rozwiązanie hamulca aerodynamicznego w postaci sześciu segmentów pokrycia dolnej części kadłuba za płatem, otwierających się w dół i na boki. Pomimo zwiększonej masy osiągi samolotów (poza zasięgiem) różniły się nieznacznie od pierwowzoru. W sierpniu 1943 zwiększono zamówienie do 358 samolotów i w czerwcu 1944 zaczęły one trafiać do jednostek. Tylko 28 egzemplarzy trafiło do służby przed zakończeniem wojny, kiedy to ich produkcja została przerwana. Samoloty nie zostały użyte operacyjnie.
Konstrukcja: dwumiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny średniopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Skrzydła o obrysie trapezowym miały w widoku z przodu kształt litery W (w celu skrócenia goleni podwozia). i były składane do góry w miejscu załamania. Na 2/3 krawędzi spływu znajdowały się klapy - poszerzacze. Kadłub, podcięty w tylnej części, miał przekrój trapezowy, rozszerzony u dołu, co pozwoliło umieścić pod płatem obszerną, zamykaną komorę bombową. Pilot i strzelec zajmowali miejsce w osłoniętych kabinach w grzbietowej części kadłuba. Usterzenie wolnonośne, poziome z lekkim wzniosem i pionowe z dużą płetwą grzbietową. Podwozie z kołem przednim było całkowicie wciągane w locie, podobnie jak hak do lądowania.
Napęd: 18-cylindrowy silnik Wright R-3350-14 Cyclone, o mocy startowej 1700 kW w układzie podwójnej gwiazdy.
Uzbrojenie: 2 działka 20 mm w krawędzi natarcia płata i 2 karabiny 12,7 mm w dwóch wieżyczkach na grzbiecie i pod kadłubem. W komorze bombowej można było umieścić 2 bomby 227-725 kg albo 2 torpedy Mk 13, albo bomby głębinowe 150-300 kg. Ponadto dwie niewielkie bomby zwykłe lub głębinowe mogły być zawieszone pod skrzydłami
Dane techniczne:
| Długość | 11.8 m |
| Rozpiętość | 13.7 m |
| Wysokość | 4.1 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 5851 kg |
| Masa całkowita | 8620 kg |
| Prędkość maksymalna | 516 km/h |
| Prędkość przelotowa | 290 km/h |
| Wznoszenie | 6,5 m/s |
| Pułap normalny | 7000 m |
| Zasięg | 3400 km |