Opis powstania i rozwoju
W połowie lat trzydziestych w związku z budową nowych lotniskowców zaistniała potrzeba opracowania nowych pokładowych samolotów zwiadowczo-bombowych (Scout-Bomber), szczególnie nurkujących. Wytwórnia Chance-Vought Aircraft (od 1939 roku Chance-Sikorsky Aircraft) przedstawiła dwa projekty: jednopłatowca XSB2U-1 i dwupłatowca XSB3U-1. Pierwszy z tych prototypów oblatano w styczniu 1936 roku, drugi - wkrótce po nim. Próby porównawcze w bazie Anacostia wykazały wyższość jednopłatowca. W październiku wytwórnia otrzymała zamówienie na 54 samoloty, a w grudniu pierwsze seryjne SB2U-1 znalazły się na lotniskowcu USS Saratoga, a następnie Lexington. W 1938 roku US Navy zamówiła następną serie 58 samolotów w poprawionej wersji SB2U-2, a w 1939 roku korpus piechoty morskiej (Marines) 57 samolotów następnej odmiany SB2U-3. Wersja ta miała powiększone zbiorniki (kadłubowy protektorowany). Uzbrojenie zmieniono na karabiny 12,7 mm. Silnik R-1535-02 miał moc nie większą niż -96, a że ciężar samolotu wzrósł znacznie, więc osiągi samolotu pogorszyły się (prędkość maksymalna zmalała o 10-15 km/h). Samoloty wersji SB2U-3 zaczęły wchodzić do użytku w styczniu 1941, otrzymując nazwę Vindicator. Brały one udział min. w bitwie o Midway a ich sukcesem było wytropienie floty japońskiej. Potem przesunięto je, jako przestarzałe, do drugiej linii. Samolot był również produkowany na eksport: w 1939 roku Francja zamówiła 40 egzemplarzy pod oznaczeniem V-156-F. Miały one służyć na lotniskowcu Bearn i były uzbrojone we francuskie karabiny maszynowe Darne (7,5 mm). W 940 roku samoloty te uległy zniszczeniu, ale część została jakoby (?) przejęta przez Luftwaffe i użyta w czasie wojny na Bałkanach. Następną serię 50 egzemplarzy dla Francji przejęła Wielka Brytania, pod oznaczeniem V-156-B1 Chesapeake. Były one identyczne z wersją SB2U-3, ale miały karabiny maszynowe 7,62 mm zamiast 12,7 mm. Dostarczone w 1941 roku okazały się niezdatne do wykonywania zadań bojowych i znalazły zastosowanie w jednostkach treningowych.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: dwumiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji metalowej z pokryciem częściowo płóciennym. Trójdzielny płat miał prostokątny centropłat bez wzniosu wyposażony w niedzieloną klapę krokodylową oraz trapezowe części skrajne z niewielkim wzniosem, składane do góry do hangarowania. Kadłub mieścił dwumiejscową kabinę z długą, dwuczęściową osłoną. Usterzeni klasyczne, wolnonośne. Stery odciążane rogowo. Podwozie z kółkiem ogonowym, główne wciągane do tyłu w skrzydła z obrotem o 900 tak, że koła chowały się na płask w skrzydło, a goleń leżała na zewnątrz kesonu.
Napęd: 14-cylindrowy, chłodzony powietrzem silnik Pratt-whitney R-1535-96 w układzie podwójnej gwiazdy o mocy 605 kW, dwułopatowe śmigło
Uzbrojenie: 1 stały i 1 ruchomy karabin 7,62 mm, bomba 227 kg lub 454 kg pod kadłubem na wychylnym uchwycie, na którym była wysuwana poza krą śmigła przy bombardowaniu w locie nurkowym
Dane techniczne:
| Długość | 10,4 m |
| Rozpiętość | 12,8 m |
| Wysokość | 3,7 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 2555 kg |
| Masa całkowita | 4270 kg |
| Prędkość maksymalna | 390 km/h |
| Prędkość przelotowa | 244 km/h |
| Wznoszenie | 5,4 m/s |
| Pułap normalny | 7200 m |
| Zasięg maksymalny | 3900 km |