Opis powstania i rozwoju
W 1934 roku amerykańskiej firmie lotniczej Northrop zespół konstruktorów pod kierownictwem Eda Heinemanna opracował na zlecenie US Navy projekt jednosilnikowego bombowca nurkującego oznaczonego XBT-1. Prototyp został oblatany w czerwcu 1935, a już w lutym 1936 wyprodukowano 54 egzemplarze samolotu ET-1 z silnikami R-1535-94 (616 kW). Ostatnie samoloty tej serii zmodyfikowano wyposażając je w silniki R-1820-32 (746 kW). Dalszą produkcję samolotu pod oznaczeniem XSBD-1 i nazwie Dauntless przyjęła w 1937 roku firma Douglas produkując dla potrzeb marynarki USA 57 egzemplarzy SBD-1 w 1940 roku.. Dalszą serię (SBD-2) zmodyfikowano przez wyposażenie w perforowane klapy służące jednocześnie jako hamulce powietrzne, dodatkowe zbiorniki paliwa, osłony pancerne dla załogi i najbardziej czułych miejsc samolotu i autopilota. Kilkadziesiąt SBD-4 wyprodukowanych w 1942 roku wyposażono w aparaturę i specjalne wyposażenie radionawigacyjne do działań podczas złej pogody.
Samolot Dauntless w swych podstawowych wersjach SBD-2 i SBD-3 był standardowym bombowcem pokładowym US Navy podczas całej wojny. Stanowił wyposażenie wszystkich większych lotniskowców USA jak "Yorktown", "Enterprise", "Hornet", czy "Lexington" i brał udział we wszystkich bitwach lotniczo morskich na południowym pacyfiku przyczyniając się do zniszczenia trzonu floty japońskiej, lotniskowców "Akagi", "Kaga", "Soryu" i "Hiryu". Sporą liczbe egzemplarzy samolotów SBD wyprodukowano także dla potrzeb lotnictwa lądowego pod oznaczeniem SBD-5A.
Pod koniec wojny rolę podstawowego bombowca pokładowego US Navy przejęły nowsze typy samolotów, jak Avenger, czy Devastator, a wysłużone Dauntlessy przeszły do służby w drugiej linii, do szkolenia i wsparcia. Kilkadziesiąt egzemplarzy różnych wersji użytkowało lotnictwo nowozelandzkie. Po wojnie kilkadziesiąt samolotów otrzymało lotnictwo i marynarka francuska. Kilka maszyn SBD-5 przekazano do służby w Royal Navy, brak jednak informacji o ich użyciu operacyjnym.
Samolot był produkowany przez całą wojnę z różnym wyposażeniem, uzbrojeniem i napędem. Łącznie wyprodukowano 5720 egzemplarzy wszystkich wersji
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej, skrzydła wyposażone w klapy służące jako hamulce aerodynamiczne, podwozie jednogoleniowe chowane w skrzydła
Napęd: 10-cylindrowy silnik gwiazdowy Wright R-1820-60 Cyclone chłodzony powietrzem o mocy 896 kW (SBD-5), śmigło trójłopatowe, przestawialne Hamilton Standard o średnicy 3500 mm
Uzbrojenie: dwa nieruchome karabiny maszynowe pilota kalibru 7,62 mm umieszczone nad silnikiem i pojedynczy obrotowy karabin maszynowy w drugiej kabinie, 544 kg bomb
Dane techniczne:
| Długość | 10,06 m |
| Rozpiętość | 12,65 m |
| Wyskość | 3,94 m |
| Powierzchnia nośna | 28,4 m2 |
| Masa własna | 2960 kg |
| Masa całkowita | 4853 kg |
| Prędkość maksymalna | 406 km/h |
| Prędkość minimalna | km/h |
| Wznoszenie | 8 m/s |
| Pułap normalny | 7400 m |
| Zasięg max | 1794 km |