Douglas TBD Devastator

Typ: torpedowy, bombowy

 

Opis powstania i rozwoju

 W początkach 1934 roku marynarka USA rozpisała konkurs na projekt nowego pokładowego samolotu torpedowego przeznaczonego do operowania z lotniskowców. Po wstępnej ocenie projektów zamówiono  prototypy w wytworni Douglas i Great Lakes, lecz ostatecznie wybrano projekt Douglas XTBD-1 oblatany 15.04.1935. Miał to być pierwszy pokładowy, wolnonośny jednopłatowiec US Navy. Próby fabryczne prototypu były tak pomyślne, że już po dziewięciu dniach przekazano go US Navy dla ukończenia prób i oceny eksploatacyjnej. Wynikiem było złożone w lutym 1936 zamówienie na 129 samolotów seryjnych TBD-1. Dostawy rozpoczęły się w czerwcu 1937 i z tą chwilą marynarka wojenna USA stała się posiadaczem niewątpliwie najnowocześniejszego samolotu torpedowego na świecie. Cztery i pół roku później, w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku, sytuacja nie wyglądała już tak pomyślnie, jednakże TBD-1 pozostawiono w pierwszej linii aż do połowy 1942 roku. Zmierzch ich kariery nastąpił w czasie bitwy o Midway. Z 41 Devastatorów, które wystartowały z lotniskowców Hornet, Enterprise i Yorktown w celu zaatakowania japońskiej floty ocalało tylko 6. Pozostałe, pozbawione osłony własnych myśliwców, uległy zmasowanemu ogniowi okrętowych baterii przeciwlotniczych i japońskim myśliwcom Zero, nie osiągnąwszy ani jednego trafienia. Jedynym sukcesem Devastatorów było ściągnięcie na siebie uwagi przeciwnika, co umożliwiło przeprowadzenie skutecznej akcji bombowcom nurkującym SBD Dauntless.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: trzymiejscowy, jednosilnikowy dolnopłat konstrukcji metalowej z pracującym pokryciem duralowym (z wyjątkiem sterów i lotek krytych płótnem). Trójdzielne płaty o dużej zbieżności i wzniosie były wyposażone w centralnej części w dwuczęściowe klapy krokodylowe, dochodzące z obu stron do płaszczyzny symetrii. Skrajne części płata wyposażone w lotki były składane do góry dla ułatwienia hangarowania. Kadłub mieścił trzyosobową załogę (pilota, nawigatora-bombardiera i strzelca) pod charakterystycznie opadającą do tyłu osłoną. Wybrzuszony dół kadłuba mieścił dwie komory na bomby lub torpedę (częściowo schowaną). Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Podwozie klasyczne, główne wciągane do tyłu w płaty, częściowo chowane, tylne kółko niechowane

Napęd: chłodzony powietrzem silnik Pratt-Whitney R-1830-64 Twin Wasp w układzie podwójnej gwiazdy

Uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe 7,62 mm (1 stały w płacie i 1 na tylnym stanowisku strzeleckim), 1 torpeda 21 cali lub 454 kg bomb.

Dane techniczne:

Długość 10,7 m
Rozpiętość 15,2 m
Wysokość 4,6 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 2800 kg
Masa całkowita 4625 kg
Prędkość maksymalna 332 km/h
Prędkość przelotowa 205 km/h
Pułap normalny 6000 m
Zasięg 670 km

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej