Grumman XF5F-1 Skyrocket

Typ: pokładowy

Opis powstania i rozwoju

Gdy w 1938 roku rozpisano w USA konkurs na nowoczesny myśliwiec pokładowy (zakłady Bell zgłosiły na ten konkurs projekt XFL-1 Airabonita). zakłady Grumman złożyły propozycje samolotu dwusilnikowego G-34 Skyrocket. Pomimo dość niezwykłego układu - w tym czasie dopiero rozpoczynano próby z pierwszymi jednopłatami - 30.06.1938 US Navy złożyła zamówienie na prototyp, nadając mu oficjalne oznaczenie XF5F-1. Oblot nieuzbrojonego prototypu odbył się 01.04.1940. Bezpośrednio po rozpoczęciu prób wystąpiły problemy z chłodzeniem silników zmuszające doi przeróbek, wskutek czego cały program wstępnych prób przeciągnął się do lutego 1941 roku. Po ich zakończeniu samolot zwrócono do wytwórni w celu dokonania szeregu przeróbek. Celem poprawienia doskonałości aerodynamicznej obniżono osłonę kabiny, wydłużono przód samolotu i zakończenia gondoli silnikowych oraz dodano kołpaki na piasty śmigieł. Na życzenie US Navy zabudowano uzbrojenie składające się z 4 karabinów Madsen 12,7 mm (zamiast działek). Jesienią 1941 roku wznowiono próby, ale zaistniała konieczność dalszych przeróbek, które trwały od października 1941 do stycznia 1942. W tym czasie biuro Grummana prowadziło już prace nad znacznie doskonalszym projektem dwusilnikowego myśliwca pokładowego G-51, czyli XF7F-1, wobec czego program XF5F-1 został anulowany. Prototyp Skyrocketa latał dalej w celu zdobycia doświadczeń niezbędnych dla nowego projektu. Do chwili kasacji (13.06.1944) prototyp wylatał 156 godzin w 211 lotach. W latach 1939-1941 Grumman pracował ponadto nad projektem XF5F-1 dla lotnictwa wojskowego pod oznaczeniem XP-50. Po rozbiciu się prototypu 14.05.1941 dalszych prac nie kontynuowano.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: jednomiejscowy, dwusilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji metalowej. Trójdzielny płat miał długi prostokątny centropłat i trapezowe części skrajne z niewielkim wzniosem. Krótki kadłub nie sięgający przodem nawet krawędzi natarcia płata, mieścił nad spływem skrzydła kabinę pilota z oszkloną osłoną kroplowego kształtu, o widoczności 3600. Usterzenie poziome miało niewielki wznios. Podwójne usterzenie pionowe miało kształt sześciokątnych płyt i było umieszczone dokładnie w osiach strumieni zaśmigłowych. Podwozie główne o pojedynczych, półwolnonośnych goleniach, wciągane w golenie silników. Tylne kółko niechowane. Hak do lądowania pod kadłubem, przed kółkiem ogonowym. Silniki zabudowane przed krawędzią natarcia centropłata

Napęd: dwa chłodzone powietrzem, 9-clindrowe silniki gwiazdowe Wright XR-1820-40/42 o mocy po 885 kW, śmigła trójłopatowe o przeciwnych kierunkach obrotów

Uzbrojenie (projektowane): 2 działka Madsen 23 mm

Dane techniczne:

Długość 9,75 m
Rozpiętość 12,8 m
Wysokość 3,45 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 3670 kg
Masa całkowita 4590 kg
Prędkość maksymalna 616 km/h
Prędkość minimalna  
Wznoszenie 20 m/s
Pułap normalny 10000 m
Zasięg 1930 km

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej