Jeszcze przed wojną był budowany w Anglii (w zakładach Taylocraft Aeroplanes, z licencji amerykańskiej) lekki samolot dwumiejscowy, znany jako Taylocraft Auster. Auster C wyposażony był w silnik amerykański Lycoming o mocy 55 KM. W 1940 r zastosowano angielski silnik Cirrus Minor (90 KM) i tak powstał Auster D. W 1940 r powstały samoloty Auster I przeznaczone już tylko dla wojska, z silnikiem Cirrus Minor. W 1942 r opracowano nawą wersję Auster II, ale z powodu braku silników amerykańskich (Lycoming 130 KM) wykonano tylko dwa samoloty. W dużej liczbie był produkowany Auster III z silnikiem Gipsy Major I (130 KM). Gdy w 1943 roku silniki amerykańskie (Lycoming 130 KM) zaczęły znów napływać do Anglii powstał Auster IV, w którym powiększono kabinę do 3 miejsc. W 1944 r powstała wersja Auster V, różniąca się od poprzedniej przyrządami i wyposażeniem do lotów bez widoczności. Produkowana tuż po wojnie ulepszona wersja z silnikiem Gipsy Major nosiła oznaczenie Auster AOP-6 i była produkowana do 1953 r. Ogółem wyprodukowano 1900 maszyn Auster (od I do AOP-6). Pierwsze samoloty Auster C przejął RAF na początku wojny do służby komunikacyjnej i łącznikowej. W 1940 r przejęto kilka samolotów Auster D dla przeprowadzenia doświadczeń we współpracy lotnictwa z artylerią. Na podstawie tych doświadczeń utworzono w lipcu 1941 r pierwszy dywizjon współpracy z artylerią nr 651 (nazwany w Anglii AOP, czyli Air Observation Post). Dywizjon był wyposażany już w seryjne samoloty Auster I, które następnie wymieniano na nowsze wersje. Operacyjnie pierwszy raz użyto samolotów Auster I podczas walk z Niemcami w Północnej Afryce, a później na wszystkich frontach zachodnich.
Polacy na Austerach
Przygotowujący się do działań bojowych II Korpus Polski nie posiadał jednostki lotniczej do współpracy z artylerią. Wszyscy piloci przedwojenni oraz wyszkoleni w Anglii byli kierowani bezpośrednio do jednostek bojowych: myśliwskich i bombowych. Dlatego w połowie 1944 r pewna liczba oficerów artylerii II Korpusu odbyła przeszkolenie pilotażowe i specjalistyczne. We wrześniu 1944 roku utworzony został 663 Dywizjon Współpracy z Artylerią. Zadaniem pilotów tego dywizjonu były loty na małej wysokości w rejonie działania artylerii i wskazywanie jej ce1ów oraz korygowanie ognia. Dywizjon używał początkowo samolotów Taylocraft Auster III, a później także nowych wersji: Auster IV i Auster V. Pierwsze loty bojowe polskie Austery wykonywały na korzyść 10 Korpusu Brytyjskiego, ale od 13 lutego 1945 r współpracowały już z artylerią II Korpusu Polskiego. Szczególnie intensywne loty prowadzono podczas bitwy o Bolonię we Włoszech wiosną 1945 r. Podczas działań bojowych jeden pilot został zestrzelony.
Konstrukcja: mieszana, kadłub spawany z rur stalowych, kryty płótnem. Skrzydła drewniane, kryte płótnem. Usterzenie o płaskim profilu spawane z rur stalowych, kryte płótnem
Napęd: silnik Lycoming 0-290-3, chłodzony powietrzem o mocy max. 130 KM.
Uzbrojenie: brak
Dane techniczne:
| Długość | 6,83 m |
| Rozpiętość | 10,97 m |
| Wysokość | 2,34 m |
| Powierzchnia nośna | 15,5 m2 |
| Masa własna | 500 kg |
| Masa całkowita | 770 kg |
| Prędkość maksymalna | 209 km/h |
| Prędkość przelotowa | 177 km/h |
| Wznoszenie | 4 m/s |
| Pułap normalny | 4000 m |
| Zasięg | 480 km |