Historia powstania i rozwoju
Samolot powstał w wyniku zamówienia w 1938 r. Prototyp został oblatany 7.12.1940. Najczęściej spotykaną odmianą była wersja Mk.II. Jej dostawy do jednostek liniowych rozpoczęły się w marcu 1943 r. Swój chrzest bojowy przeszły w czasie desantu na Salerno we wrześniu tego roku. Najbardziej spektakularnymi akcjami tych samolotów były 2 ataki 3.04.1944 (42 maszyny w osłonie 80 myśliwców) na niemiecki pancernik Tirpitz znajdujący się wtedy w Kaafjord w płn. Norwegii i mający blokować drogi morskie do ZSRR. W czasie akcji zrzucono ponad 100 bomb, z czego 20 trafiło cel. Samolotów tych używano także do zwalczania okrętów podwodnych. Po ataku na Tirpitza Barracudy niszczyły min. japońskie punkty oporu, bazy okrętów podwodnych i zbiorniki naftowe w Sabangu na Sumatrze.
Odmiana Barracuda TR III otrzymała radiolokator ASV Mk.X zamocowany pod kadłubem. Produkcja seryjna tej wersji rozpoczęła się w 1944 roku. Barracuda Mk.V miała tylko dwóch członków załogi i była stosowana tylko na Dalekim Wschodzie. Zbudowano 30 samolotów tej wersji. Łącznie do 1946 r. zbudowano 2602 samolotów wszystkich typów. Były one wytwarzane w zakładach Fairey, Blackburn, Boulton-Paul i Westland.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: trzymiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny grzbietopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Skrzydła o obrysie trapezowym i grubym profilu składały się do tyłu na okuciach tylnego dźwigara, co wymagało uprzedniego podniesienia do góry spływowych części wraz z klapami. Charakterystycznym elementem płata były klapy Fairey-Joungman, w postaci oddzielnych powierzchni aerodynamicznych, zabudowanych z tyłu i poniżej głównego profilu płata. W położeniu neutralnym klapy stanowiły dodatkową powierzchnię nośną, do startu wychylano je o kąt +200 (w dół), do lądowania +300, a wychylone o kąt -300 służyły jako hamulce aerodynamiczne w locie nurkowym. Kadłub, dość wąski, miał charakterystyczne dla konstrukcji Faireya proste kształty aerodynamiczne. Nawigator i radiotelegrafista-strzelec pokładowy mieli dodatkowo do dyspozycji 4 boczne okna pod płatem. Usterzenie wysokości, zabudowane w pierwszym prototypie na kadłubie, musiano podnieść do góry i podeprzeć zastrzałami wskutek wykrytych w próbach wibracji spowodowanych wychyleniem klap. Stery kryte były płótnem. Charakterystycznym szczegółem konstrukcji Barracudy było podwozie. Amortyzowane, wolnonośne golenie zamocowane były na sztywno w górnej części do trójkątnych, skrzynkowych wsporników ułożyskowanych w bocznych ścianach kadłuba; podparto je od góry łamanymi zastrzałami. Przy wciąganiu podwozia wsporniki chowały się w boki kadłuba, a golenie wraz z kołami w odpowiednie wykroje w dolnej powierzchni skrzydeł.
Napęd: silnik Rolls-Royce Merlin 32 o mocy 1644 KM, śmigło czterołopatowe
Uzbrojenie: 2 karabiny Vickers 7,7 mm z zapasem po 500 naboi oraz 800 kg bomb, min lub torpeda 730 kg.
Dane techniczne: .
| Rozpiętość | 14,99 m |
| Długość | 12,12 m |
| Wysokość | 4,62 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 4240 kg |
| Masa całkowita | 6390 kg |
| Prędkość maksymalna | 384 km/h |
| Prędkość przelotowa | 328 km/h |
| Czas wznoszenia na 1525 m | 6 min |
| Pułap | 4580 m |
| Zasięg | 972 km |