Gloster Meteor

Typ: dwusilnikowy, odrzutowy, myśliwski

Gloster Meteor

Historia powstania i użytkowania

Samolot powstał z oparciu o założenia Ministerstwa Lotnictwa (Air Ministry) F9/40 na dwusilnikowy samolot myśliwski. Zespół kierowany przez Georga Cartera podjął się pracy nad dwusilnikowym samolotem myśliwskim z napędem odrzutowym, wykorzystane podczas prób samolotu E28/39 Pionier, będącego pierwszym brytyjskim samolotem z napędem odrzutowym, wyposażonym w silnik konstrukcji Franka Whittle'a. Układ dwusilnikowy był niezbędny ze względu na niskie parametry silników odrzutowych. W podobnym układzie był też produkowany niemiecki samolot z napędem odrzutowym Messerschmitt Me-262.

Prototyp samolotu z numerem DG202/G zbudowano w maju 1942 roku. Pierwszy lot wykonany został w marcu 1943, co było spowodowane kaprysami silników. Najodpowiedniejsze okazały się silniki Rolls-Royce Welland W2B/23, w które wyposażono pierwsze 16 samolotów. Skierowano je do jednostek bojowych. 616 dywizjon otrzymał samoloty w czerwcu 1944 roku, a więc o osiem dni wcześniej niż trafiły samoloty Me-262 do jednostki KG51. Samolot był bardzo szybki. Wykorzystano go w pierwszym rzędzie do zwalczania pocisków V1. Od grudnia 1944 roku do jednostek zaczęto wprowadzać nową wersję Mk. III wyposażoną w silniki Derwent S1. W chwili zakończenia działań w Europie w samoloty Gloster Meteor wyposażonych było 5 dywizjonów myśliwskich RAF. Nie odniosły one jednak zbyt błyskotliwych sukcesów. Zapoczątkowały jednak nową erę samolotu wojskowego - erę samolotów odrzutowych.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: jednomiejscowy, dwusilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Trójdzielny płat składał się z centropłata o obrysie niemal prostokątnym, połączonego na stałe z kadłubem oraz z trapezowych części doczepnych. Klapy i hamulce aerodynamiczne były tylko na centropłacie. Kadłub mieścił przed płatem kabine pilota z trzyczęściową, kroplową osłona. W prototypach i pierwszych egzemplarzach seryjnych środkowa część osłony otwierała się na bok, dopiero w III serii zastosowano osłonę dosuwaną do tyłu. Usterzeni wolnonośne, klasyczne, z usterzeniem poziomym o obrysie półeliptycznym zamocowanym do statecznika pionowego, nad kadłubem. Usterzenie pionowe miało charakterystyczny obrys i wystawało również pod kadłub. Stery kryte płótnem. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, całkowicie wciągane: koła główne w centropłat, w kierunku do kadłuba, koło przednie - do tyły, w przednią część kadłuba. Silniki zabudowano w centropłacie, między przednim i tylnym dźwigarem, z dyszą wylotową przechodzącą przez otwór w rozszerzonym  (na kształt okularu) tylnym dźwigarze.

Napęd: Silniki Rolls-Royce Welland W2B/23 o ciągu 7,7 kN

Uzbrojenie: 4 działka 20 mm po bokach przedniej części kadłuba

Dane techniczne:

Rozpiętość m
Długość m
Wyskość m
Powierzchnia nośna m2
Masa własna kg
Masa całkowita kg
Prędkość maksymalna km/h
Prędkość minimalna km/h
Wznoszenie m/min
Pułap m
Zasięg km

Powrót do samolotów angielskich

Powrót do strony głównej