Opis powstania i rozwoju
Pozytywne doświadczenia z pokładową wersją myśliwca Hurricane skłoniły dowództwo marynarki wojennej do podjęcia próby przystosowania do zadań morskich również znakomitego samolotu myśliwskiego RAF, Supermarine Spitfire. Jeden z egzemplarzy wersji Mk.VB wyposażono w hak do lądowania i w końcu 1941 roku poddano próbom na pokładzie lotniskowca HMS Illustrious. Pomimo małego rozstawu kół podwozia, co utrudniało operowanie na pokładzie, próby wypadły pomyślnie. Przystąpiono więc do przeróbki 140 egzemplarzy, częściowo w ośrodku szkolącym mechaników w Hombie, a częściowo w zakładach Supermarine. Przebudowane samoloty otrzymały oznaczenie Seafire Mk.IB. 48 nowych Seafire Mk.IB wyprodukowały również zakłady Cunliffe Owen. Samoloty miały nieskładane płaty i były uzbrojone w 2 działka 20 mm i 4 karabiny 7,7 mm lub rzadziej w 4 działka 20 mm. Następna wersja oznaczona Seafire IIC (zbudowano 371 egzemplarze, z czego 262 w Supermarine i 110 w Westland) miała nieskładane skrzydła z możliwością zabudowy 4 działek i była wyposażona zarówno w hak do lądowania, jak i zaczepy do katapultowania wraz z odpowiednimi wzmocnieniami konstrukcji. Seafire Mk.IIC występowały w trzech odmianach; F IIC (myśliwska), L IIC (myśliwska niskiego pułapu) i LR IIC (myśliwsko-zwiadowcza wyposażona w kamery F24). Dostawy Seafire Mk.IIC rozpoczęto w czerwcu 1942, a w listopadzie tegoż roku samoloty te operując z pokładu HMS Furious wzięły udział w alianckiej inwazji na północną Afrykę. Ponieważ nieskładane skrzydła utrudniały hangarowanie samolotów na lotniskowcach, następna wersja Seafire Mk.III miała już tę wadę usuniętą. Końcówki skrzydeł składały się do dołu, a następnie całe skrzydła podnoszone były do góry. Składanie odbywało się ręcznie. Również Seafire Mk.III produkowane były w odmianach F, L i LR. Ogółem zbudowano 1220 egzemplarzy tej wersji. Brały one z powodzeniem udział w wielu misjach morskich. W chwili zakończenia wojny w służbie pozostawało ogółem 12 dywizjonów - 8 wyposażonych w Seafire Mk.III i 4 w Seafire Mk.IIC. Samoloty te były napędzane różnymi wersjami silnika Rolls-Royce Merlin o mocy od 1000 do 1220 kW. Pod koniec wojny pojawiły się nowe wersje Seafire XV i XVII, wyposażone w silniki Griffon i w zmieniony hak do lądowania oraz rakiety startowe. Seafire'y były używane długo po wojnie, również przez lotnictwo innych państw, np. Francji. Ostatnimi, powojennymi już wersjami były Seafire 45, 46 i 47 będące pokładowymi odmianami myśliwców Spitfire 21, 22 i 24.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: omówiona powyżej
Napęd: omówiony powyżej
Uzbrojenie: omówione powyżej
Dane techniczne:
| Długość | 9,15 m |
| Rozpiętość | 11,2 m |
| Wysokość | 3,4 m |
| Powierzchnia nośna | m2 |
| Masa własna | 2450 kg |
| Masa całkowita | 3220 kg |
| Prędkość maksymalna | 566 km/h |
| Prędkość przelotowa | 350 km/h |
| Pułap normalny | 10300 m |
| Zasięg maksymalny | 1170 km |