Opis powstania i rozwoju
Był to ostatni tłokowy myśliwiec pokładowy morskiego lotnictwa brytyjskiego. Hawker Sea Fury był również ostatni, szczytowym osiągnięciem konstruktora Sydneya Camma, twórcy samolotów myśliwskich wytwórni Hawker. Pierwszym jego jednopłatowym myśliwcem był słynny Hurricane. Następny Typhoon nie sprawdził się w roli myśliwca przechwytującego i został w drugiej fazie wojny przesunięty do zadań szturmowych. Jego miejsce zajął Tempest wyposażony w płat o eliptycznym obrysie i szybkościowym profilu, cieńszym od poprzedniego o 13 cm. W 1943 Ministerstwo Lotnictwa i Admiralicja brytyjska wydały wspólne wymagania F.2/43 i N.7/43 na nowy myśliwiec przechwytujący, mający być zmniejszoną i lżejszą wersją Tempesta. Wytwórnia Hawker miała zaprojektować i skonstruować wersję lądową, a firma Boulton-Paul przystosować samolot do operowania z pokładów lotniskowców. W grudniu 1943 zamówiono 6 prototypów myśliwca nazwanego Fury z różnymi silnikami gwiazdowymi i rzędowymi.. Pierwszy z nich, z gwiazdowym silnikiem Bristol Centaurus XII oblatano 1.09.1944, a drugi (z Rolls-Royce Griffon) w niecałe 2 miesiące później. Jeszcze wcześniej, w kwietniu 1944 podpisano dwa kontrakty na budowę 200 samolotów dla RAF i takiej samej liczby dla FAA. RAF wycofała się z zamówienia w chwili zakończenia wojny. Prace prowadzone nad wersją morską samolotu Sea Fury doprowadziły do oblatania pierwszego prototypu 21.02.1945. Wyposażony był w hak do lądowania, ale nie miał jeszcze składanego płata. W pełni przystosowany do służby pokładowej prototyp Sea Fury odbył swój pierwszy lot już po zakończeniu wojny 12.10.1945. Pierwsza seria (50 egzemplarzy) nosiła oznaczenie Sea Fury Mk.X i była wyposażona w silnik Centaurus XV. Po obloci3e pierwszego prototypu tej serii 07.09.1946 podjęto udane próby na lotniskowcu HMS Victorious, a następnie wprowadzono Sea Fury na wyposażenie dywizjonów FAA (778, 802, 803, 805 i 807). Zasadniczą wersją seryjną samolotu był Sea Fury FB Mk.11, którego zbudowano 615 egzemplarzy, w tym pewną ilość dla Kanady i Australii.
Dane taktyczno techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy wolnonośny dolnopłat konstrukcji całkowicie metalowej z pracującym pokryciem. Samolot odznaczał się bardzo starannym opracowaniem aerodynamicznym. Eliptyczne skrzydła składały się do góry w połowie rozpiętości. Kadłub był podwyższony w części kabinowej, aby pilotowi, osłoniętemu kroplową, jednoczęściową owiewką, zapewnić maksymalną widoczność. Podwozie, o szerokim rozstawie kół głównych, było wraz z kółkiem ogonowym wciągane w locie.
Napęd: gwiazdowy (2x 9 cylindrów), chłodzony powietrzem silnik Bristol Centaurus 18 napędzający pięciołopatowe śmigło
Uzbrojenie: 4 działka 20 mm w skrzydłach i 12 pocisków rakietowych o masie 27 kg lub 2 bomby po 450 kg pod skrzydłami
Dane techniczne:
| Długość | 10,6 m |
| Rozpiętość | 11,7 m |
| Wysokość | 4,8 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 4190 kg |
| Masa całkowita | 5670 kg |
| Prędkość maksymalna | 740 km/h |
| Prędkość minimalna | |
| Pułap normalny | 10900 m |
| Zasięg | 1130 km |