Opis powstania i rozwoju
W 1940 roku wojna o Atlantyk przybrała niepokojący obrót. Pozbawione osłony własnych samolotów konwoje alianckie ponosiły duże starty wskutek ataków niemieckich okrętów podwodnych, naprowadzanych przez samoloty patrolowe dalekiego zasięgu Fw-200 Condor. Z braku lotniskowców, dowództwo marynarki brytyjskiej postanowiło wyposażyć pewną liczbę statków handlowych w katapulty samolotowe, Tak przerobione statki nosiły nazwę CAM-Ships (Catapult Aircraft Merchenment). Kilka pomocniczych okrętów marynarki, wyposażonych również w katapulty, oznaczono FCS (Fighter Catapult Ship). Do startów z katapult postanowiono użyć odpowiednio przystosowanej wersji słynnego myśliwca Hawker Hurricane. Samoloty te wyposażono w zaczepy do katapult i odpowiednio wzmocniono, aby mogły wytrzymać przyspieszenie ok. 2 g, nadające im startową prędkość 110 km/h na końcu 24 m katapulty. Tak przystosowane samoloty nosiły oficjalne oznaczenie Sea Hurricane Mk.IA, ale potocznie używano nazwy Hurricat. Już sama ich obecność działała odstraszająco, ale w istocie pilotom tych samolotów udało się (w ciągu 1,5 roku) zestrzelić 8 Fw-200 i uszkodzić 4. Przeszkodą była niemożność powrotu samolotu na statek - każdy start równał się utracie samolotu. Pilot po wykonaniu zadania musiał opuścić samolot na spadochronie lub na nadmuchiwanej tratwie po wodowaniu i czekać na wyłowienie go przez załogę statku. Potem wprowadzono dodatkowy, odrzucany zbiornik paliwa, co w pewnych sytuacjach umożliwiało dolecenie do lotnisk przybrzeżnych. Prawdziwą pokładową wersją Hurricane'a (i stosowaną w największych liczbach był Sea Hurricane Mk.IB. Samoloty te były wyposażone dodatkowo w opuszczany hak do lądowania i mogły operować z pokładów lotniskowców eskortowych i tzw. MAC-Ships (Merchant Aircraft Carrier), statków handlowych z niewielkim pokładem, przystosowanym do lądowania samolotów (start odbywał się z katapulty). Przenosiły one kilka samolotów, bo Sea Hurricane nie miał składanych płatów, co uniemożliwiało hangarowanie ich wewnątrz statku. Gdy do służby w RAF wprowadzono nową wersję Hurricane Mk.IIC, uzbrojoną w 4 działka 20 mm, w służbie morskiej pojawiły się w 1942 roku samoloty Sea Hurricane Mk.IC, tak samo uzbrojone i wyposażone w zaczepy do katapulty i haki do lądowania. Następna wersja, Sea Hurricane Mk.IIC, napędzana silnikiem rzędowym Rolls-Royce Merlin XX o mocy 940 kW, była przeznaczona wyłącznie do operowania z pokładu lotniskowców i miała jedynie hak do lądowania - zaczepów do katapult nie montowano. Pewną liczbę morskiego wariantu Hurricane dostarczył przemysł kanadyjski (Sea Hurricane Mk.XIIA). Działały one na płn. Atlantyku i Morzu Śródziemnym z pokładów lekkich lotniskowców i lotniskowców eskortowych.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy wolnonośny dolnopłat konstrukcji metalowej. Płaty trójdzielne o obrysie trapezowym. Kadłub konstrukcji kratownicowej oprofilowany i kryty w tylnej części płótnem. Podwozie główne wciągane.
Napęd: silnik rzędowy Rolls-Royce Merlin XX o mocy 940 kW
Uzbrojenie: 4 karabiny maszynowe 7,7 mm lub 4 działka 20 mm w skrzydłach
Dane techniczne:
| Długość | 9,8 m |
| Rozpiętość | 12,2 m |
| Wysokość | 4,0 m |
| Masa własna | 2660 kg |
| Masa całkowita | 3670 kg |
| Prędkość maksymalna | 540 km/h |
| Prędkość przelotowa | 470 km/h |
| Prędkość wznoszenia | m/sek |
| Pułap normalny | 10850 m |
| Zasięg maksymalny | 1500 km |