Opis powstania i rozwoju
Drugim, obok samolotów torpedowych, specyficznym rodzajem lotnictwa morskiego w okresie II wojny światowej były bombowce nurkujące. Stanowiły skuteczny środek zwalczania np. jednostek pływających przeciwnika. Przykładem takiego samolotu z początkowego okresu wojny był właśnie Skua. Był to pierwszy wolnonośny dolnopłat z chowanym podwoziem zastosowany w brytyjskim lotnictwie morskim. Skua został zaprojektowany wg wytycznych WTT nr 0.27/34 na bombowiec nurkujący, mogący pełnić również funkcję myśliwca pokładowego. Prototyp oblatano 09.02.1937. W wyniku pomyślnych prób zamówiono 190 samolotów seryjnych. Jedyną poważniejszą zmianą (oprócz zmiany silnika) było wygięcie końcówek płatów w górę dla poprawienia stateczności poprzecznej. Pierwszy seryjny Skua został oblatany 28.08.1938, reszta została dostarczona w okresie październik 1938-marzec 1940. Wyposażono w nie dywizjony nr 800 i 803 na lotniskowcu Ark Royal i potem 801 (Furious) i 806. Jako myśliwiec Skua był już przestarzały, tym niemniej ten właśnie samolot odniósł pierwsze brytyjskie zwycięstwo powietrzne w II wojnie światowej, zestrzeliwując niemiecki Do-18 w dniu 25.09.1939. Sukcesy odnosiły Skua również jako bombowce nurkujące. W dniu 10.04.1940 16 samolotów tego typu z dywizjonów 800 i 803 zatopiło w norweskim porcie Bergen niemiecki krążownik Königsberg ze stratą jednego samolotu. Skua brały również udział w osłonie ewakuacji brytyjskich wojsk z regionu Dunkierki oraz na Morzu Śródziemnym, gdzie zniszczyły francuski pancernik Richelieu należacy do rządu Vichy. W 1941 roku samoloty Skua wycofano z akcji bojowych i przesunięto do zadań treningowych.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: dwumiejscowy samolot jednosilnikowy o konstrukcji całkowicie metalowej z pracującym pokryciem, wolnonośne skrzydła o obrysie trapezowym wyposażone były w klapy wyporowe obniżające prędkość lądowania i pełniące rolę hamulców przy nurkowaniu. Kadłub konstrukcji półskorupowej, podzielony na dwa wodoszczelne przedziały, mieścił 2 osoby w kabinie z długą osłoną z charakterystycznym, jakby pochylonym do przodu wiatrochronem. Usterzenie wolnonośne, klasyczne z zespołem usterzenia pionowego wysuniętym do przodu i uzupełnionym dodatkową płetwą przeciwkorkociągową pod skrzydłem pod tyłem kadłuba. Podwozie główne wciągane w skrzydła. Zewnętrzne części skrzydeł składane do tyłu do hangarowania.
Napęd: silnik gwiazdowy , chłodzony powietrzem z osłoną NACA Bristol Mercury IX o mocy 6235 kW (w prototypie) lub Perseus XII o mocy 665 kW (w produkcji seryjnej), śmigło trójłopatowe, przestawialne.
Uzbrojenie: 4 stałe karabiny maszynowe 7,7 mm w skrzydłach i jeden ruchomy karabin Levis 7,7 mm w tylnym stanowisku strzeleckim. , bomba 225 kg.
Dane techniczne:
| Długość | 10,85 m |
| Rozpiętość | 14,1 m |
| Wysokość | 3,8 m |
| Masa własna | 2490 kg |
| Masa całkowita | 3730 kg |
| Prędkość maksymalna | 362 km/h |
| Prędkość przelotowa | 266 km/h |
| Pułap normalny | 6150 m |
| Zasięg | 1220 km |