Supermarine Spitfire Mk.IX

&>Typ: myśliwski

Supermarine Spitfire IX

Supermarine Spitfire IX

Opis powstania i rozwoju

Pod koniec września 1941 piloci latający na Spitfire Mk.V napotkali w powietrzu na nowe samoloty wroga : FW-190A-1 i Me-109G, które wykazały wyższość w walce powietrznej, szczególnie na dużej wysokości i pod względem siły ognia. W wytwórni Supermarine prowadzono co prawda prace nad wersjami Mk.VI, Mk.VII i Mk.VIII stosując do ich napędu różne silniki oraz skrzydła o nieco zmodyfikowanej konstrukcji, ale nie przynosiło to zadowalających wyników. Zmuszeni naglącą potrzebą zbudowania nowego Spitfire'a, wobec przedłużających sie prób z wyżej wymienionymi wariantami, konstruktorzy zdecydowali się w ramach eksperymentu zabudować na płatowce Mk.VC mocniejszy silnik wysokościowy ze sprężarką dwustopniową Merlin 61 o movy 1565 KM. W tym celu odpowiednio wzmocniono łoże silnika, a pod skrzydłami zabudowano dwie chłodnice cieczy likwidując tym samym charakterystyczną asymetrię kształtu samolotu wersji Mk.V. Zaimprowizowana przeróbka wersji Mk.VC dała nadspodziewanie dobre wyniki. Uzyskano bardzo dobry samolot myśliwski, który oznaczono jako Spitfire Mk.IXC. W pierwszych egzemplarzach przyjęto uzbrojenie z wersji Mk.VC. Składało się ono z 2 działek 20 mm i 4 karabinów 7,7 mm.

W lipcu 1942 Spitfire Mk.IXC skierowano do 64 dywizjonu myśliwskiego. Wykazały one w boju wyższość nad samolotami niemieckimi. Przystąpiono do produkcji kilku odmian wersji Mk.IX przeznaczonych do różnych zadań. Miały one w związku z tym różne silniki i skrzydła. I tak Spitfire F Mk.IX to podstawowa odmiana myśliwska, LF Mk.IX działała na małej wysokości i miała silnik Merlin 66 o mocy 1580 KM, HF Mk.IX z silnikiem Merlin 70 o mocy 1475 KM miała zwiększona rozpiętość skrzydeł o spiczastych końcówkach i była przeznaczona do walk na dużych wysokościach. W 1944 r. wprowadzono do wersji Mk.IX płat o nowej konstrukcji typu E, w którym działka były odsunięte od kadłuba, a ich miejsce zajęły karabiny 12,7 mm. Od tego też roku Spitfire Mk.IX zaczęto używać coraz częściej do zadań myśliwsko-bombowych. Bardzo rozpowszechniona była odmiana LF Mk.IXE ze skrzydłami o obciętych końcówkach i usterzeniem kierunku o dużej cięciwie. Samoloty te produkowano od lutego 1945 miały obniżony grzbiet kadłuba i kroplową osłonę kabiny pilota. Montując w kadłubie dodatkowe zbiorniki paliwa zwiększono zasięg samolotu. Łącznie wyprodukowano 5739 samolotów w wersji Mk.IXC i Mk.IXE.

Polacy na Spitfire

Na samolotach tych latali także Polacy. W latach 1942-45 były w nie wyposażone wszystkie polskie dywizjony (oprócz 309). Od maja 1944 odmiany LF Mk.IXE i HF Mk.IXE znajdowały się w dywizjonach 302, 308, 317 i 318. 31.12.1942 na samolotach Spitfire Mk.IXC piloci z dywizjonu 306 zestrzelili: ppor. Henryk Pietrzak 500, a por. pil. Zdzisław Langhammer 501 kolejny samolot niemiecki zniszczony przez lotnictwo Polskich Sił Powietrznych. Polacy latali głównie w osłonie bombowców, a także brali udział w lotach szturmowych. W kwietniu 1943 na Spitfire Mk.IXC piloci polscy z tzw. "Cyrku Skalskiego" zestrzelili w Afryce 25 samolotów wroga. Potem w czerwcu 1944 piloci dywizjonów 302, 308 i 317 walcząc na Spitfire Mk. IX brali udział w desancie w Normandii, a następnie wspierali i osłaniali z powietrza wojska wyzwalające Holandię. Ostatni większy sukces na Spitfire Mk.IXE odnieśli piloci z dywizjonów 308 i 317 1.01.1945 kiedy to zestrzelili 18 samolotów niemieckich.

Dane taktyczno techniczne

Konstrukcja: jednomiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej, półskorupowej, podwozie klasyczne, chowane w locie

Napęd: rzędowy silnik tłokowy Rolls-Royce Merlin 66 o mocy 1580 KM

Uzbrojenie: 2 działka Oerlikon 20 mm, 2 karabiny Colt Browning 12,7 mm, 1 bomba 226 kg lub dwie po 113 kg.

Dane techniczne:

Długość 9,54 m
Rozpiętość 9,80 m
Wysokość 3,84 m
Masa własna 2630 kg
Masa całkowita 3480 kg
Prędkość maksymalna km/h
Prędkość wznoszenia 22 m/s
Pułap normalny 12950 m
Zasięg 1580 km

Powrót do samolotów angielskich

Powrót do strony głównej