Supermarine Walrus

Typ: amfibia ratownicza

Opis powstania i rozwoju

Ten na pozór przestarzały dwupłatowiec (konstrukcja z początku lat trzydziestych) nie tylko dotrwał w służbie do końca wojny, ale zasłużył sobie na opinię samolotu niezawodnego i niezwykle odpornego na najtrudniejsze warunki użytkowania. Walrus powstał z inicjatywy brytyjskich zakładów Supermarine i początkowo nosił nazwę Seagull Mk.V. Oblot prototypu odbył się 21.06.1931 i zaraz potem wytwórnia otrzymała zamówienie rządu Australii na 24 egzemplarze. Niedługo po tym, bo w 1935, również Royal Navy pospieszyła z zamówieniem na 12 samolotów tego typu, pod warunkiem, że zostaną przystosowane do startu z katapulty okrętowej wg wymagań 2/35. Próby staru odpowiednio wzmocnionego samolotu z katapult pokładowych pancernika Nelson były tak pomyślne, że Royal Navy zamówiła dalsze 204 samoloty jako tzw. ABR (Amphibian-Boat Reconnaisance, czyli amfibia zwiadowcza) wg odnowionych wymagań 37/36. Samolot wszedł do służby w 1936 jako Walrus Mk.I, razem z pływakowymi odmianami samolotów Swordfish i Seafox. Zadaniem ABR było wyszukiwanie na morzu obcych statków, kierowanie ogniem artylerii okrętowej, patrole przeciw okrętom podwodnym, osłona konwojów i łączność. Po wyprodukowaniu 287 samolotów Walrus Mk.I przez zakłady macierzyste produkcja została przeniesiona do wytwórni Saunders Roe, gdzie w okresie 1941-44 powstały jeszcze 483 maszyny tego typu w odmianie Walrus Mk.II. Była to zasadnicza odmiana samolotu używana głównie do ratownictwa morskiego przez RAF. W samoloty te było wyposażonych 7 dywizjonów w Wielkiej Brytanii i 4 dywizjony RAF na Bliskim Wschodzie.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: niewielka jednosilnikowa łódź latająca. Płaty - górny i dolny - były trójdzielne; zewnętrzne części o małym skosie składały się do tyłu dla ułatwienia hangarowania. Konstrukcja płatów: 2 dźwigary wykonane ze stali nierdzewnej, drewniane żebra były obciągnięte płociennym pokryciem. Kadłub łodziowy z pojedynczym redanem: w Walrusie Mk.I z duralu, w Walrusie Mk.II z drewna. Kabina załogi zakryta i oszklona. Stanowiska strzelców odkryte. Podwozie klasyczne z kołem tylnym. Koła główne wciągane w locie i do wodowania w dolne skrzydła (tak, że golenie tworzyły rodzaj zastrzałów)

Napęd: silnik zabudowany nad kadłubem między płatami napędzał śmigło pchające. Walrus Mk. I był napędzany silnikiem Bristol Pegasus II M.2 o mocy 470 kW, zaś Walrus Mk.II mocniejszym silnikiem Pegasus VI (570 kW)

Uzbrojenie: 2 ruchome karabiny Vickers K 7,7 mm na obrotnicach na dziobie i grzbiecie kadłuba oraz bomby zwykłe lub głębinowe pod skrzydłami.

Dane techniczne:

Długość 11,5 m
Rozpiętość 14,0 m
Wysokość 4,65 m
Powierzchnia nośna m2
Masa własna 2160 kg
Masa całkowita 3260 kg
Prędkość maksymalna 220 km/h
Prędkość przelotowa 153 km/h
Wznoszenie 5 m/s
Pułap normalny 5600 m
Zasięg 960 km

Powrót do samolotów angielskich

Powrót do strony głównej