Armstrong Whithworth Whitley

Typ: bombowy, ciężki

Armstrong Whithworth Whitley

 

Opis powstania i rozwoju

Armstrong Whitworth Whitley był pierwszym ciężkim bombowcem produkowanym i używanym przez Wielką Brytanię w początkowym okresie II Wojny Światowej. Należał do brytyjskich samolotów penetrujących terytorium niemieckie. W 1934 roku opracowano na zlecenie Air Ministry samolot bombowo-transportowy oznaczony jako AW 23. Prace poszły w dwóch kierunkach. Na bazie AW23 opracowano samolot komunikacyjny AW 23 "Ensign", oraz nocny bombowiec AW 38 "Whitley". Produkcję seryjną samolotu Whitley poprzedziło wykonanie dwóch prototypów oznaczonych AW 38. Prototypy te z numerami K4586 i K4587 gotowe były w dniu  12.06.1935. Oblot pierwszego prototypu odbył się 17.03.1936. W obydwu samolotach zastosowano14-cylindrowe chłodzone powietrzem silniki w układzie podwójnej gwiazdy typu Armstrong Siddeley IXs (w drugim prototypie Tiger XIs), zaopatrzone w sprężarki. W stosunku do AW23 prototypy AW38 różniły się zmienionym kadłubem i zwiększonym kątem natarcia płata, które spowodowało, że samolot leciał w charakterystycznej pozycji, nosem w dół.

Pierwsza seria samolotów (Mk.I) różniła się nieco od prototypów. Otrzymały one nosowe i ogonowe, ręcznie sterowane stanowiska strzeleckie z karabinami Vickers 7,7 mm. W wersji Mk. II zastosowano mocniejsze silniki A.S. Tiger VIII o  mocy 845 KM. Kolejna wersja różniła się od poprzedniej tylko uzbrojeniem. Ręcznie sterowane stanowisko strzeleckie nosowe zastąpiono więżyczką z napędem mechanicznym typu Nash i Thompson. W wersji Mk. IV zastosowano 12-cylindrowe silniki rzędowe w układzie V typu Rolls-Royce Merlin IV o mocy 1030 KM chłodzone cieczą. Zastapiono również tylne stanowisko strzeleckie wieżyczką typu Nash i Thompson z czterema kalibrami 7,7 mm typu Browning. Zamontowano również pilota automatycznego i dodatkowe zbiorniki paliwa. W wersji oznaczonej Mk.IVA zastosowano silniki Rolls-Royce Merlin X (1075 KM). W najliczniej produkowanej wersji Mk.V zwiększono do 3800 l zbiorniki paliwa i wprowadzono urządzenia przeciwko oblodzeniu skrzydeł i statecznikach. Wersja Mk. VI pozostała tylko w fazie projektu. Z wersji Mk.V powstała wersja Mk. VII. Służyła ona do lotów zwiadowczych. Zamontowano na niej radar, co zwiększyło załogę do 6 osób. Kilka samolotów tego typu po wyposażeniu w dodatkowe fotele dla uczniów używano jako samoloty treningowe.

Samolot był produkowany w siedmiu wersjach w następujących ilościach : AW38 - 2 prototypy,   Mk. I - 34 szt ., Mk. II - 46 szt ., Mk. III - 80 szt ., Mk. IV - 33 szt, Mk.IVA - 7 szt., Mk.V - 1466 szt., Mk.VII -146 szt. Ogółem do lipca 1943 roku, kiedy zaprzestano produkcji, wyprodukowano 1814 sztuk samolotów

Dane taktyczno techniczne

Konstrukcja: dwusilnikowy, wolnonośny średniopłat z podwójnym usterzeniem pionowym, kadłub konstrukcji półskorupowej pokryty blachą duralową, skrzydło trójdzielne, trapezowe, podwozie hydrauliczne chowane w gondoli silnikowej

Napęd: silniki Rolls-Royce Merlin X (2x1145 KM) dla wersji Mk.V

Uzbrojenie: 5 karabinów maszynowych Browning 7,7 mm i 3318 bomb (Mk.V)

Dane techniczne:

Długość 21,8 m
Rozpiętość 25,6 m
Wysokość  
Powierzchnia nośna  
Masa własna 8700 kg
Masa całkowita 15000 kg
Prędkość maksymalna 370 km/h
Prędkość przelotowa 338 km/h
Pułap normalny 7930 m
Zasięg 3864 km

Powrót do samolotów angielskich

Powrót do strony głównej