Opis powstania i rozwoju
Historia samolotu sięga roku 1928. Ogłoszono wtedy we Francji konkurs na projekt samolotu bombowego z możliwością dostosowania go do prowadzenia rozpoznania i przewozów pasażerskich. Konkurs wygrała wytwórnia Amiot za projekt Amiot 140. Prototyp wykonany wg tego projektu został oblatany w 1931 roku. Samolot przechodził jednak kolejne modyfikacje, tak ze pierwszy egzemplarz seryjny ukazał się dopiero w roku 1934 pod oznaczeniem Amiot-143M-4. Samolot był produkowany seryjnie do roku 1938 i wykonano ogółem 178 maszyn.
W chwili rozpoczęcia wojny większość jednostek bombowych lotnictwa francuskiego była wyposażona w te przestarzale już wtedy samoloty. Na początku wojny (przełom 1939/1940) przeprowadzano na tych samolotach loty rozpoznawcze nad całym obszarem Niemiec. Tuz przed atakiem niemieckim na Francje wiosna 1940, kiedy to działania lotnicze nabrały nieco intensywności, Amioty 143 wykorzystywano do bombardowania zakładów przemysłowych w Zagłębiu Ruhry. Po rozpoczęciu ataku niemieckiego Amioty 143 bombardowały linie transportowe i kolumny wojsk niemieckich. Ze względu na małą prędkość, były łatwym celem myśliwców i artylerii przeciwlotniczej. Mocna konstrukcja powodowała, że bombowce te pomimo znacznych uszkodzeń wracały do baz. Po kapitulacji Francji bombowce Amiot 143 pozostały w jednostkach rządu Vichy jako samoloty transportowe.
Polacy na Amiotach 143
Na podstawie układu polsko-francuskiego, o pomocy militarnej w wypadku napaści niemieckiej na Polskę, bombowce francuskie miały przelecieć nad terytorium Niemiec dokonując bombardowań i lądując w Polsce. Mogły to uczynić tylko samoloty Amiot 143. Ten punkt układu nie został dotrzymany i Polacy zetknęli się z samolotami Amiot 143 dopiero w roku 1940 we Francji. Dwie maszyny były w polskiej bazie lotniczej w Lyon-Bron, a cztery inne służyły do szkolenia personelu polskiego Dywizjonu Bombowego w Caen. Dywizjon ten nie zdążył osiągnąć gotowości bojowej i nie wszedł do akcji.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: całkowicie metalowa, skrzydła trójdźwigarowe bez klap, ich profil był tak gruby, ze mieścił się w nim specjalny tunel, przez który mechanik mógł w locie dostać się do silników, podwozie stale.
Napęd: 2 silniki Gnome Rhone 14 Kirs w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem o przeciwnych kierunkach obrotów i mocy 870 KM
Uzbrojenie: 5 karabinów maszynowych MAC kalibru 7,5 mm w ruchomych wieżach; pojedynczy karabin maszynowy w przedniej i zdwojone karabiny maszynowy w tylnych wieżach, 1600 kg bomb
Dane techniczne:
| Długość | 18,24 m |
| Rozpiętość | 24,53 m |
| Wysokość | 5,7 m |
| Powierzchnia nośna | 100,0 m2 |
| Masa własna | 6100 kg |
| Masa całkowita | 9700 kg |
| Prędkość maksymalna | 310 km/h |
| Prędkość przelotowa | 270 km/h |
| Czas wnoszenia na 4000 m | 14,3 min |
| Pułap normalny | 7900 m |
| Zasięg | 1200 km |