Opis powstania i rozwoju
Samolot ten powstał na zamówienie Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, które zażądało zbudowania maszyny pościgowej o lepszych osiągach od P-7a. Pierwszy prototyp PZL P-11/I oblatano w sierpniu 1931 roku. Był on napędzany silnikiem Jupiteer VII 9 Asb bez osłon, a później z wąskim pierściem Townenda i owiewkami za cylindrami. Prototyp zademonstrowano w grudniu 1931 roku w Rumunii, a potem w Turcji, gdzie na Konkursie Samolotów Myśliwskich w Instambule zdystansował samoloty Curtiss, Smolik 31 i Devoitine 53. Samolot ten zyskał duże uznanie w 1932 roku na pokazach w Szwajcarii i Portugalii. Jesienią 1931 roku zbudowano drugi prototyp PZL P-11/II napędzany silnikiem gwiazdowym Mercury IV. Prototyp przechodził kolejne fazy przeobrażeń - stosowano w nim różne osłony silnika i owiewki na grzbiecie kadłuba. Na prototypie tym kpt. Jerzy Bajan osiągnął prędkość lotu 310 km/h, zajmując drugie miejsce na rozgrywanym w lipcu 1932 roku Międzynarodowym Mityngu Lotniczym w Zurichu, pozostawiając w pobitym polu Devoitine D-27, Fokker D-VI, Fairey Firefly, Hawker Fury, Bristol Bulldog i wiele innych. W grudniu 1932 roku P-11/II wystawiono na Salonie Paryskim, gdzie wzbudził duże zainteresowanie przedstawicieli wielu państw. W czerwcu 1932 oblatano trzeci prototyp PZL P-11/III napędzany silnikiem Bristol Mercury IVA o mocy 408 kW. Na prototypie tym oznaczonym na kadłubie numerem 6D startował w Cleveland płk J. Kossowski osiągając największą prędkość lotu poziomego ze wszystkich startujących samolotów.
Na przełomie lat 1933 i 1934 opracowano udoskonaloną wersję samolotu P-11a, oznaczoną jako P-11c. Samolot ten wystawiono w grudniu 1934 na Salonie Paryskim. Polskie lotnictwo wojskowe zamówiło 175 sztuk tego samolotu. Cena jednego egzemplarza wynosiła 178,5 tys. złotych. Samolot ten z silnikiem Gnome-Rhone 9 Krse o mocy 441 kW stał się wzorcem dla wersji P-11f budowanej później na licencji w Rumunii.
We wrześniu 1939 roku w polskim lotnictwie wojskowym znajdowało się 165 myśliwców P-11, z czego 130 w jednostkach bojowych, 30 w remontach i 5 w rezerwie. W Brygadzie Pościgowej było 31 egzemplarzy P-11c i 13 P-11a, w lotnictwie armijnym zaś 79 P-11c i 7 P-11a. Samoloty te w porównaniu z myśliwcami niemieckimi Me-109E, były wówczas przestarzałe. Prędkość lotu miały mniejszą aż o 185 km/h, natomiast w walce kołowej wykazywały przewagę. Piloci polscy odnieśli na nich szereg zwycięstw.
Dane taktyczno techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy górnopłat o konstrukcji całkowiecie metalowej, podwozie klasyczne stałe, dwugoleniowe
Napęd: silnik gwiazdowy, sprężarkowy Bristol Mercury VI S/2 o mocy 474 kW
Uzbrojenie: 2 lub 4 karabiny maszynowe 7,7 mm w skrzydłach
Dane techniczne:
Długość | 7,55 m |
Rozpiętość | 10,72 m |
Wysokość | 2,85 m |
Powierzchnia nośna | |
Masa własna | 1147 kg |
Masa całkowita | 1590 kg |
Prędkość maksymalna | 390 km/h |
Prędkość minimalna | |
Prędkość wznoszenia | 12,4 m/s |
Pułap normalny | 8040 m |
Zasięg | 810 km |