PZL P-7

Typ: myśliwski

 

Opis powstania i rozwoju

Protoplastą tego samolotu był prototyp maszyny pościgowej PZL P-6, konstrukcji inż. Zygmunta Puławskiego, zbudowanej w 1930 roku. Po podjęciu decyzji przez Departament Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, aby w Polsce produkować jedynie silniki gwiazdowe dużej mocy, na które zakupiono licencję w Anglii, samolot ten przystosowano do napędu bezsprężarkowym silnikiem gwiazdowym i przeznaczono do lotów na małej wysokości. Charakteryzował się on nowoczesnym rozwiązaniem konstrukcyjnym. Tylna część kadłuba miała konstrukcję półskorupową, krytą blachą falistą, co należało wówczas do pionierskich osiągnięć w świecie. Do innych elementów wyróżniających zaliczał się tzw. polski płat, którego wznios skrzydeł przebiegał w kształcie spłaszczonego M. Układ górnopłata przy smukłym przodzie kadłuba, zapewniał dobrą widoczność do przodu, góry i dołu. Nic więc dziwnego, że o prototypie P-6, zademonstrowanym na lotnisku paryskim Le Bourget 22.12.1930 r. prasa światowa pisała, że samolot ten na milę wyprzedza wszystkie inne zbudowane na kontynencie europejskim.

Równocześnie z pracami nad prototypem P-6 opracowano bliźniaczy wariant samolotu myśliwskiego napędzany silnikiem sprężarkowym, przystosowany do lotu na dużych wysokościach. Samolot oznaczono symbolem PZL P-7. Od swego protoplasty różnil się w zasadzie tylko silnikiem. Pierwszy prototyp PZL P-7/I zbudowano w październiku 1930 roku, a drugi w marcu 1931. Oba prototypy różniły się od siebie przede wszystkim osłonami cylindrów solnika. W PZL P-7/I zastosowano indywidualne osłony dla każdego cylindra, a w P-7/II pierścień Townenda. Po odbyciu prób państwowych, zakończonych jesienią 1931 roku, PZL P-7/II skierowano do produkcji seryjnej pod oznaczeniem PZL P-7a. W samolocie wprowadzono w części ogonowej nieco zwężony kadłub oraz zabudowano za kabina małą owiewkę głowy pilota. Zmieniono też obrys usterzenia kierunku i zwiększono jego powierzchnię. Cena samolotu wtnosiła 71590 zł. W wytwórni PZL złożono zamówienie na 150 egzemplarzy tego samolotu. W latach 1932-33 zbudowano w trzech seriach  149 samolotów P-7a.

Pierwsze samoloty skierowano pod koniec 1932 roku do 1 Pułku Lotniczego, a później wyposażono w nie eskadry myśliwskie następnych pułków myśliwskich. Pod koniec 1938 roku w jednostkach lotniczych znajdowało się łącznie 115 samolotów P-7a. We wrześniu 1939 roku na skutek wprowadzenia do eskadr nowszych samolotów myśliwskich PZL P-11, liczba ich zmalała. W jednostkach bojowych: Brygadzie pościgowej, SGO Narew, Armi Łódź znajdowało się po 10 egzemplarzy, w szkolnictwie 40, w rezerwie 10 i 25 w remontach. Niezależnie od tego kilka P-7a latało w tzw. "Grupie Dęblińskiej" - eskadrze zorganizowanej przez pilotów instruktorów Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Samoloty myśliwski PZL P-7a nie odegrały we wrześniu 1939 większej roli.

Dane taktyczno techniczne

Konstrukcja: jednomiejscowy górnopłat o konstrukcji całkowiecie metalowej, krytej blachą falistą, podwozie klasyczne, stałe, dwugoleniowe, nożycowe

Napęd: silnik gwiazdowy, sprężarkowy Skoda Jupiter F-VII o mocy 387 kW

Uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe Vickers wz. E kalibru 7,7 mm po bokach kadłuba

Dane techniczne:

Długość 6,98 m
Rozpiętość 10,57 m
Wysokość 2,69 m
Powierzchnia nośna  
Masa własna 1063 kg
Masa całkowita 1476 kg
Prędkość maksymalna 327 km/h
Prędkość minimalna  
Prędkość wznoszenia 10,4 m/s
Pułap normalny 8500 m
Zasięg 600 km

Powrót do samolotów polskich

Powrót do strony głównej