Opis powstania i rozwoju
W styczniu 1938 roku, po oblataniu pierwszych jednopłatowych myśliwców pokładowych USA, XF2A-1 i XF4F-2, rozpisano konkurs na najnowocześniejszy jednomiejscowy myśliwiec pokładowy, który mógłby zastąpić ww. samoloty w służbie US Navy i US Marine Corps. Do przetargu stanęły wytwórnie; Bell, Grumman i Vought; zaproponowano projekty w jakimś sensie nowatorskie. Wytwórnia Bell pracowała nad prototypem jednomiejscowego myśliwca dla lotnictwa armii lądowej (USAAF), XP-39 Airacobra. Konstruktorzy, Robert J. Woods i Harland M. Poyer, zaproponowali morską wersję tego samolotu. P-39 był samolotem o niekonwencjonalnym układzie napędowym, w którym rzędowy silnik, chłodzony cieczą umieszczony był w środku ciężkości samolotu, w kadłubie, i napędzał ciągnące śmigło za pośrednictwem wału przechodzącego pod kabiną pilota. Lotnictwo morskie USA z reguły nie stosowano wówczas samolotów z silnikami chłodzonymi cieczą, które wydawały się zbyt skomplikowane i zawodne w eksploatacji pokładowej. W tym przypadku postanowiono zrobić wyjątek, ponieważ projekt Airacobry był bardzo obiecujący, zwłaszcza pod względem prędkości (prototyp XP-39 nie był jeszcze oblatany).
W sierpniu 1938 prototyp morskiej wersji Airacobry został zamówiony, otrzymał oficjalne oznaczenie XFL-1 i nazwę Airabonita (bonita - gatunek ryby morskiej). Praca nad prototypem nie była łatwa, gdyż marynarka stanowczo odrzuciła propozycję podwozia z kołem przednim, przewidzianego dla Airacobry. Wymagało to wielu zmian w stosunku do pierwotnego projektu, m.in. ulec musiał zmianie układ chłodzenia silnika. Ponadto należało zbudować hak do lądowania, wzmacniając odpowiednio kadłub. W rezultacie prototyp oblatano dopiero 13.05.1940. Próby prototypu przeciągały się, głównie z powodu wad podwozia. W grudniu 1941 zwrócono prototyp do wytwórni w celu wprowadzenia przeróbek. Wkrótce potem cały program FL został anulowany, a prototyp uległ kasacji.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji całkowicie metalowej (półskorupowej). Nieskładane płaty o obrysie trapezowym, z eliptycznymi końcówkami, wyposażone były w krokodylowe klapy wyporowe, zachodzące aż pod kadłub, który miał przekrój eliptyczny i dość ostro ukształtowany przód, co wraz z umieszczeniem kabiny nad krawędzią natarcia płata zapewniało pilotowi doskonałą widoczność, również przy lądowaniu. Usterzenie klasyczne. Podwozie główne miało duży rozstaw i było wciągane w płaty, w kierunku do kadłuba. Tylne kółko niewciągane.
Napęd: 12-cylindrowy, widlasty silnik Allison XV-1710-G (845 kW) zbudowany w kadłubie za kabiną, napędzał trójłopatowe śmigło ciągnące za pośrednictwem 3 m wału i czołowej przekładni.
Uzbrojenie: Uzbrojenie miało się składać z 2 k. masz. 7,7 mm w przodzie kadłuba i 1 działka 37 mm lub 1 k. masz. 12,7 mm strzelającego przez piastę śmigła - na prototypie nie zostało jednakże zabudowane.
Dane techniczne:
| Długość | 9,1 m |
| Rozpiętość | 10,7 m |
| Wysokość | 3,9 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 2340 kg |
| Masa całkowita | 3270 kg |
| Prędkość maksymalna | 540 km/h |
| Prędkość przelotowa | 257 km/h |
| Wznoszenie | 13,2 m/s |
| Pułap normalny | 9 400 m |
| Zasięg | 1725 km |