PZL P-11g Kobuz

Typ: myśliwski

Opis powstania i rozwoju

Samolot PZL P-11, projektu inż. Zygmunta Puławskiego powstał Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie. Prototyp P-11 oblatał w 1931 roku B. Orliński. W 1933 roku wyprodukowano w PZL, serię 50 P-11b dla Rumunii, w 1934 roku serię 50 P-11a, a w latach 1934-1935-serię 175 P-11c. Ponadto w Rumunii zakłady IAR zbudowały 70 P-11f. Łącznie do 1939 roku zbudowano 345 samolotów P-11. Na początku lata 1939 roku kłopoty z prototypem samolotu myśliwskiego PZL P-50 Jastrząb spowodowały, że postanowiono wznowić produkcję samolotów P-11, lecz z użyciem gotowych silników do Jastrzębi. Wówczas, w lecie 1939 roku, przerobiono w PZL seryjny egzemplarz P-11c na prototyp P-11g Kobuz przez zabudowę silnika "Merkury VIII" oraz dodanie mu osłony kabiny od P-24. Dla uzyskania jak największej prędkości, samolot otrzymał owiewki kół od P-24. Prototyp Kobuza oblatał K. Kula w połowie sierpnia 1939 roku. Latem 1939 roku wytwórnia PWS, która produkowała jako części zamienne usterzenia i skrzydła do P-11 i P-24, otrzymała zamówienie na 100 P-11g Kobuz, uruchamiając ich produkcję w sierpniu. Pierwsze egzemplarze miały być gotowe w końcu roku.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: metalowa (duralowa). Zbiorniki na 330 l paliwa

Napęd: 9-cylindrowy silnik gwiazdowy PZL-Bristol Merkury VIII o mocy 618 kW (840 KM),

Uzbrojenie: 4 karabiny maszynowe 7,9 mm pilota.

Dane techniczne:

Długość 7,8 mm
Rozpiętość 10,7 mm
Wysokość 2,7 mm
Powierzchnia nośna 17,9 m2
Masa własna 1150 kg
Masa całkowita 1650 kg
Prędkość maksymalna 390 km/h
Prędkość przelotowa 275 km/h
Prędkość minimalna 110 km/h
Pułap normalny 10000 m
Zasięg 500 km

Powrót do samolotów polskich

Powrót do strony głównej