Opis powstania i rozwoju
W połowie lat trzydziestych Dowództwo Marynarki USA zdało sobie sprawę z faktu, że era dwupłatowych myśliwców pokładowych już się kończy. Nakreślono nowe wymagania, obejmujące układ jednopłata, chowane podwozie, klapy wyporowe, zakrytą kabinę i hak do lądowania. Z kilku przedstawionych propozycji do realizacji wybrano projekt wytwórni Brewster, oznaczony B-139 i w czerwcu złożono zamówienie na prototyp jednomiejscowego myśliwca pokładowego XF2A-1. Oblatany w grudniu 1937, przypominał on wyglądem poprzedni produkt wytwórni Brewster, SBA-1, będąc jeszcze krótszym i jeszcze bardziej pękatym. Po próbach samolot został skierowany do produkcji jako B-239, F2A-1. Z 54 samolotów tej serii aż 44 wyeksportowano do Finlandii. Tymczasem na pierwszym prototypie zamocowano silnik R-1820-40 o mocy 885 kW, po czym wprowadzono do produkcji wersję z tym właśnie silnikiem, oznaczoną F2A-2. Wyprodukowano 54 samoloty. W 1941 roku uruchomiono produkcję jeszcze jednej ulepszonej serii F2A-3 (108 samolotów. Obydwa typy wchodziły w skład licznych eskadr US Navy i US Marine Corps. Wzięły również udział w wojnie na Pacyfiku, gdzie jednak uległy myśliwcom japońskim. Krytycznym momentem w karierze F2A była bitwa o Midway (czerwiec 1942), gdzie poniosły druzgocącą klęskę, po czym wycofano je z pierwszej linii. Dużą część samolotów wyeksportowano. W 1940 roku Belgia zamówiła 40 samolotów (w wersji B-339), a Wielka Brytania aż 170 w wersji B-339E (zostały przemianowane na Bufallo Mk.I). Anglicy przejęli również część zamówienia belgijskiego po upadku Belgii. Ponieważ samolot okazał się nieprzydatny na froncie europejskim, większość tych samolotów została przesłana na Daleki Wschód, do obrony Singapuru i Malajów. Ale i tam przeciążony, powolny i mało zwrotny samolot nie zdał egzaminu. Stosunkowo najlepsze wyniki uzyskali Holendrzy na samolotach B-339D w walkach nad wyspami Ambon, Borneo i Jawa. W sumie jednak pierwszy jednopłatowy myśliwiec pokładowy amerykańskiej marynarki okazał się raczej niewypałem. Łącznie zbudowano 507 samolotów wszystkich typów.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednosilnikowy, wolnonośny średniopłat konstrukcji całkowicie metalowej z pracującym gładko nitowanym pokryciem duralowym. Szerokie, trapezowe skrzydła, nieskładane, były wyposażone w hydraulicznie wychylane klapy krokodylowe. Podwozie o charakterystycznych załamanych goleniach, wciągane było tak, że golenie chowały się w płaty, a koła w dolną część kadłuba.
Napęd: prototyp napędzany był gwiazdowym, chłodzonym powietrzem silnikiem Wright XR-1820-22 Cylone o mocy 700 kW. W wersji seryjnej stosowano silnik R-1820-34 i R-1820-40
Uzbrojenie:
Dane techniczne:
| Długość | 8,0 m |
| Rozpiętość | 10,7 m |
| Wysokość | 3,7 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 2146 kg |
| Masa całkowita | 3247 kg |
| Prędkość maksymalna | 517 km/h |
| Prędkość przelotowa | 415 km/h |
| Wznoszenie | 11,5 m/s |
| Pułap normalny | 10000 m |
| Zasięg | 2700 km |