Opis powstania i rozwoju
Brak odpowiedniej liczby łodzi latających, zdolnych do patrolowania dużych akwenów (np. Atlantyku) w celu poszukiwania i zwalczania niemieckich okrętów podwodnych, skłaniał aliantów do zastosowania w tym celu samolotów lądowych (Niemcy wykorzystali to stosując do podobnych celów samolot Fw-200 Condor). Już od lata 1941 roku Dowództwo Obrony wybrzeża RAF wprowadziło do akcji samoloty Liberator I (w zasadzie identyczne z używanymi przez USAAF samolotami Liberator B-24A). Dywizjon 120, wyposażony w te samoloty, działał nad północnym Atlantykiem, gdzie alianckie konwoje były najbardziej zagrożone ze względu na brak osłony z powietrza. Na podstawie tych doświadczeń również US Navy zaczęła w 1942 roku używać Liberatorów, oznaczonych PB4Y-1, jako patrolowo-bombowych. W następnym roku marynarka USA przejęła również samoloty B-24D należące do USAAF i służące do zwalczania okrętów podwodnych. Zostały one przemianowane także na PB4Y-1. Razem było tych samolotów około 1000. W maju 1943 wytwórnia Consolidated otrzymała zamówienie na ulepszony wariant samolotu, oznaczony PB4Y-2 Privateer. Pierwszy z trzech prototypów oblatano 20.09.1943. Tylko niewielka liczba samolotów tego typu weszła do służby do końca wojny. Równocześnie zbudowano kilkadziesiąt samolotów w wersji transportowej RY-3. Samoloty te były używane jeszcze po wojnie, do lat pięćdziesiątych, min. przez lotnictwo francuskie w czasie wojny w Indochinach.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: Privateer zachował skrzydła i podwozie Liberatora, ale różnił się od niego przedłużonym kadłubem, a przede wszystkim pojedynczym, wysokim usterzeniem pionowy
Napęd: Ponieważ samolot miał być używany raczej na małych wysokościach, napędzające go 4 gwiazdowe silniki Pratt-Whittney R-1830-94 Twin Wasp (2x1000 kW) zostały pozbawione sprężarek, co wpłynęło na zmianę kształtu osłon - przekrój ich miał kształt elipsy o dłuższej osi pionowej
Uzbrojenie: 12 ruchomych karabinów maszynowych 12,7 mm rozmieszczonych po dwa w obrotowych wieżyczkach - dziobowej, drugiej grzbietowej i tylnej, a także w dwóch kroplowych stanowiskach po bokach kadłuba, 5800 kg bomb zwykłych lub głębinowych. Do pomocy przy wyszukiwaniu okrętów podwodnych służył radar typu ASV w kroplowej owiewce wysuwanej ze spodu przedniej części kadłuba
Dane techniczne:
| Długość | 22,7 m |
| Rozpiętość | 33,5 m |
| Wysokość | 9,2 m |
| Powierzchnia nośna | m2 |
| Masa własna | 17000 kg |
| Masa całkowita | 29500 kg |
| Prędkość maksymalna | 380 km/h |
| Prędkość przelotowa | 225 km/h |
| Pułap normalny | 6300 m |
| Zasięg | 4500 km |