Opis powstania i rozwoju
Pierwszym samolotem amerykańskim zakupionym dla potrzeb RAF jeszcze w 1938 roku był patrolowy samolot morski Lockheed 414 Hudson, będący adaptacją komunikacyjnego Lockheeda 14 Super Electra. Ogółem Wielka Brytania otrzymała około 2000 Hudsonów. Samolot był również produkowany dla USA.
Zachęcony tym powodzeniem koncern Lockheeda podjął prace nad unowocześnioną wersją samolotu, biorąc tym razem za punkt wyjścia powiększoną wersję Super Electry - model 18 Lodestar. Złożono zamówienie na 675 samolotów dla RAF, które weszły do produkcji w filii Lockheeda - zakładach Vega. Pierwszy samolot z tej serii oblatano 31.07.1941. Dostawy dla RAF rozpoczęły się w październiku 1942. Od 189 egzemplarza wprowadzono silniki w wersji R-2800-31 i wiele innych zmian, zmieniając jednocześnie oznaczenie na Ventura II. Choć szybkie i dobrze uzbrojone, samoloty nie odpowiadały wymaganiom brytyjskim i po otrzymaniu 300 egzemplarzy zrezygnowano z dalszych dostaw. Resztę samolotów przejął USAAF pod oznaczeniem model 37, potem B-34. Również Marynarka Wojenna USA zamówiła serię samolotów, które otrzymały oznaczenie PV-1 (27 egzemplarzy wykonanych wg brytyjskich warunków otrzymało oznaczenie PV-3). PV-1 różnił się od Ventury II głównie uzbrojeniem. Oszklony dziób zastąpiono osłoną radaru ASD-1, a dziobowe karabiny usunięto zwiększając kaliber pozostałych do 12,7 mm. Wieżyczkę Boulton-Paul zastąpiono niższą, poruszaną elektrycznie wieżyczką Martin 250CE-13. Zwiększono udźwig bomb w komorze do 1350 kg, a z bombami na wyrzutnikach podskrzydłowych do 2250 kg. Zamiast bomb samolot mógł zabrać dodatkowe paliwo. Samoloty PV-1 okazały się znakomite jako patrolowe, wykazały także zalety w walce z jednostkami morskimi, zwłaszcza po dodaniu 3 karabinów 12,7 mm pod dziobem. Z podobnym uzbrojeniem samoloty PV-1 zostały użyte w 1944 roku jako nocne myśliwce, osiągając zwycięstwa powietrzne; min, nad japońskimi myśliwcami Rufe, Jake, Betty, a nawet Tojo. Ogółem wyprodukowano około 1600 sztuk PV-1. Ulepszona wersja z 1944 roku nosiła oznaczenie PV-2 Harpoon.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: 4-5 miejscowy, dwusilnikowy , wolnonośny średniopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Trapezowe skrzydła o dużej zbieżności miały klapy Fowlera nieco poszerzone, co nadało skrzydłom charakterystyczny obrys. Kadłub miał maksymalny przekrój w okolicy spływu skrzydeł, co wpłynęło na zmniejszenie oporu interferencyjnego i eliminowało potrzebę stosowani owiewek skrzydło-kadłub. Wolnonośne usterzeni o podwójnym usterzeniu pionowym było identyczne jak w Hudsonie. Podwozie całkowicie wciągane w gondole silnikowe i w tył kadłuba.
Napęd: 2 tłokowe silniki gwiazdowe (2x9 cylindrów) Pratt-Whitney GR-2800 o mocy 1475 kW, napędzające trójłopatowe śmigła o poszerzonych łopatach
Uzbrojenie: 8 karabinów maszynowych 7,62 mm (2 nieruchome i 2 ruchome w dziobie kadłuba, 2 w obrotowej wieżyczce Boulton-Paul na grzbiecie i 2 w dalszym stanowisku pod tyłem kadłuba) oraz 1135 kg bomb (w tym torpeda) w zamykanej komorze.
Dane techniczne PV-1:
| Długość | 15,8 m |
| Rozpiętość | 20,0 m |
| Wysokość | 3,6 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 7835 kg |
| Masa całkowita | 14000 kg |
| Prędkość maksymalna | 510 km/h |
| Prędkość przelotowa | 370 km/h |
| Pułap normalny | 8000 m |
| Zasięg | 2670 km |