Opis powstania i rozwoju
Ponieważ wielozadaniowy samolot pokładowy Swordfish, opracowany wg założeń z 1934 roku, wydawał się przestarzały niemal już w chwili wprowadzenia go do służby, starano się o jego następcę. Wytwórnia Fairey przystąpiła do opracowani projektu samolotu Albacore wg wymagań taktyczno-technicznych S.41/36 z roku 1936. projekt wydawał się obiecujący: brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa już w maju 1937 podpisało kontrakt na budowę 100 samolotów z 2 prototypami włącznie. Pierwszy prototyp napędzany silnikiem Bristol Taurus II (podwójna gwiazda chłodzona powietrzem) o mocy 790 kW oblatano 12.12.1938, a w 1939 podjęto produkcję seryjną. W 1940 roku przeprowadzono próby wersji na pływakach , ale wskutek niekorzystnych wyników zrezygnowano z tego rozwiązania. W tym samym roku pierwszy samolot seryjny został poddany próbom państwowym, które wykazały wiele wad, np. stery i lotki wymagały użycia dużej siły, charakterystyka przeciągnięcia była nieprzyjemna, a ogrzewanie kabiny właściwie nie działało. Natomiast zaletą samolotu było zachowanie w locie nurkowym i w czasie zrzutu torpedy. Kontynuowano więc produkcję, ale z mocniejszym silnikiem Taurus XII. Pierwszy dywizjon FAA (826) został wyposażony w samoloty Albacore w marcu 1940 i w maju 1940 wszedł do akcji na froncie holendersko-belgijskim. Po klęsce tych państw i Francji dywizjony Albacore były używane przez Dowództwo Obrony wybrzeża RAF. W listopadzie 1940 Albacore (dyw. 826 i 829) po raz pierwszy znalazły się na pokładzie lotniskowca - HMS Formidable. W marcu 1941 wzięły udział w bitwie o przylądek Matapan, skutecznie atakując torpedami włoski pancernik Vittorio Veneto. Rok później 15 dywizjonów Fleet Air Arm wyposażone było w te samoloty, które brały udział w walkach na wszystkich frontach, od Arktyki po zachodnią Afrykę i Ocean Indyjski Albacore nie cieszył się jednak taką sławą jak jego poprzednik Swordfish. Wyprodukowano zaledwie 800 samolotów (Swordfish - 2391), a ostatnie dywizjony rozwiązano w 1943 roku, podczas gdy na Swordfishach walczono do końca wojny.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: trzymiejscowy, jednosilnikowy usztywniony dwupłatowiec ze stałym podwoziem konstrukcji całkowicie metalowej. Kabina załogi była całkowicie oszklona i ogrzewana, z wiatrochronem wyposażonym w wycieraczkę, z fotelem pilota usytuowanym przed krawędzią natarcia płata. Wspornik górnego płata mieścił się w osłonie kabiny. Podwozie główne miało półwolnonośne golenie z profilowanymi owiewkami, usterzenie pozbawione było zastrzałów.
Napęd: silnik Bristol Taurus XII o mocy 640 kW w układzie podwójnej gwiazdy
Uzbrojenie: 1 stały i 2 ruchome karabiny maszynowe 7,7 mm i mógł unieść torpedę 730 kg lub ładunek bomb o masie do 900 kg
Dane techniczne:
| Długość | 12,1 m |
| Rozpiętość | 15,2 m |
| Wysokość | 4,3 m |
| Powierzchnia nośna | m2 |
| Masa własna | 3290 kg |
| Masa całkowita | 4745 kg |
| Prędkość maksymalna | 260 km/h |
| Prędkość przelotowa | 190 km/h |
| Pułap normalny | 6300 m |
| Zasięg | 1500 km |