W lotnictwie marynarki brytyjskiej (FAA) od lat dwudziestych panowało przekonanie, że myśliwski samolot pokładowy powinien być dwumiejscowy, gdyż sam pilot nie może prowadzić systematycznej nawigacji, zapewniającej powrót do macierzystego okrętu. Tym bardziej dotyczyło to samolotów, które miały dodatkowo wykonywać zadania rozpoznawcze i zwiadowcze. Przykładem takiego samolotu z początkowego okresu wojny był Fairey Fulmar. Był on przeróbką lekkiego bombowca i od początku traktowano go jako typ przejściowy. Dlatego też w 1939 opracowano wymagania taktyczno-techniczne na nowoczesnego następcę Fulmara. Zakłady Fairey skoncentrowały swoje wysiłki na wymaganiach N-8/39 przewidujących zastosowanie silnika Rolls-Royce Griffon i stałego uzbrojenia: 8 karabinów 7,7 mm lub 4 działek 20 mm. Zespół konstrukcyjny inż. H. A. Chaplina zaprojektował wolnonośny dolnopłat zbliżony kształtem do Fulmara, ale o nieco mniejszych wymiarach i większej masie. Projekt zyskał uznanie admiralicji; w kwietniu 1940 przyjęto makietę samolotu, wydano nowe, poprawione wg danych samolotu wymagania N 5/40 i ... złożono zamówienie na 200 samolotów seryjnych, nie czekając na budowę i oblot prototypu ! Przyspieszyło to znacznie prace, pierwsze rysunki (seryjne) ukończono w listopadzie 1940,a w grudniu 1941 główny pilot doświadczalny zakładów, Chris Staniland oblatał pierwszy samolot, zmontowany jeszcze w warsztacie doświadczalnym.
Pierwszy samolot seryjny oblatano w styczniu 1943, a dostawy rozpoczęto w marcu tegoż roku. Samoloty przydzielono do dywizjonu 1770 operującego z pokładu lotniskowca HMS Indefatigable. Użyto ich do ataków na pancernik Tirpitz w kwietniu 1944. Większą rolę samoloty odegrały na Pacyfiku, gdzie odznaczyły się przeprowadzoną wraz z Avengerami akcją na rafinerię Pangkalan Brandan na Sumatrze.
Ogółem zbudowano 459 samolotów w wersji FMk.I i 236 w wersji FRMk.I (Fighter Reconnaissance) z radarem ASH na wysięgniku pod silnikiem . Ponadto powstało 140 samolotów w wersji nocnej myśliwskiej NFMk.I z radarem AI Mk.X.
Firefly okazał się bardzo dobrym i niezawodnym samolotem. Jego sukcesy wojenne były jednak tylko wstępem do długiej kariery powojennej, aż do połowy lat pięćdziesiątych.
Konstrukcja: Nowy samolot Firefly, choć wzorowany na Fulmarze, różnił się od niego wieloma rozwiązaniami. Na przykład zastosowano odmienną technologię montażu: do ukształtowanego pokrycia wbudowano szkielet. Kadłub podzielony technologicznie na dwie połówki nie miał podłużnic, tylko omegowe wręgi. Zespół napędowy stanowił odrębną całość, szybko montowaną do płatowca. Najważniejszą innowacją było jednak zastosowanie klap-poszerzaczy typu Youngman, które mogły być wysuwane w locie, zwiększając zwrotność samolotu. Eliptyczne płaty samolotu składane były do tyłu.
Napęd: 12-cylindrowy, rzędowy silnik Rolls-Royce Griffon IIB o mocy 1290 kW.
Uzbrojenie : 4 działka 20 mm w skrzydłach, później dodano uzbrojenie rakietowe (8x27 kg) lub 2 bomby po 450 kg.
Dane techniczne :
| Długość | 11,3 m |
| Rozpiętość | 13,6/4,9 m |
| Wysokość | 4,7 m |
| Powierzchnia nośna | m2 |
| Masa własna | 4050kg |
| Masa całkowita | 6480 kg |
| Prędkość maksymalna | 513 km/h |
| Prędkość przelotowa | km/h |
| Wznoszenie | m/s |
| Pułap normalny | 8840 m |
| Zasięg | 1245 km |