Opis powstania i rozwoju
Bezpośrednim rozwinięciem MiG-3 był myśliwiec wysokościowy MiG-3U (od: ułuczszennyj), nazywany też I-2301ub samolot D. W literaturze lotniczej niekiedy błędnie nazywa się go MiG-3D. Miał on spełniać te same zadania co MiG-3, ale podczas konstruowania uwzględniono już uwagi pilotów i mechaników z jednostek. Założeniem było maksymalne zbliżenie konstrukcji MiG-3U do seryjnego MiG-3, aby po ewentualnym podjęciu produkcji seryjnej wykorzystać część istniejącego oprzyrządowania. Pierwszym doświadczeniem wyniesionym z walk powietrznych było stwierdzenie niewystarczającej skuteczności karabinów maszynowych (szczególnie mniejszego kalibru, np. 7,62 mm). I-230 otrzymał już dwa zsynchronizowane działka SzWAK kal. 20 mm, ułożone w górnej przedniej części kadłuba. Kadłub nie miał metalowej kratownicy, lecz był konstrukcją skorupową z drewna. Uprościło to znacznie' technologię oraz zmniejszyło masę płatowca. Kolejnym żądaniem pilotów było poprawienie, widoczności z kabiny. Konstruktorzy zwiększyli osłonę kabiny oraz wysunęli ją nieco bardziej poza obrys kadłuba. W konstrukcji skrzydła zastosowali dźwigar metalowy zamiast drewnianego. Wiele innych elementów ulepszono lub uproszczono. Kłopotem było znalezienie silnika do I-230, gdyż AM-35A już od końca 1941 r. nie był produkowany, pierwotnie zaś planowany AM-39 nie był jeszcze gotowy. Konstruktorzy musieli w swoim zakładzie doświadczalnym zrekonstruować silnik z części AM-38F (były one w wielu elementach identyczne). Taki kombinowany silnik okazał się o 40 kg cięższy niż AM-35A, mimo to I-230 podczas prób państwowych prowadzonych od 28 lipca do 6 sierpnia 1943 r. przez pilota doświadczalnego W. Chomiakowa osiągnął prędkość 656 km/h. Zbudowano cztery egzemplarze przekazane w sierpniu 1943 r. do prób wojskowych w 12. gwardyjskim pułku lotnictwa myśliwskiego, walczącym w obronie Moskwy. W tym samym czasie był już do dyspozycji silnik AM-39 o mocy startowej porównywalnej z mocą silnika M-82, ale przy tym węższy od niego i utrzymujący swoją moc także na dużych wysokościach. Możliwość wykorzystania silnika AM-39 pozwoliła wrócić do pierwotnej koncepcji. W 1943 r. Jurij Antipow oblatał kolejny samolot serii D, oznaczony I-231 (inaczej-2D, w literaturze czasem błędnie określany jako MiG-3DD). Jedynymi, oprócz silnika, różnicami w stosunku do I-230 (D) była inna antena radiostacji oraz nieco niżej opuszczony statecznik poziomy. Antipow osiągnął na I-231 prędkość 707 km/h na wysokości 7100m. Mimo to produkcji seryjnej I-231 nie można było uruchomić, ponieważ silnik AM-39 był na razie dostępny w pojedynczych egzemplarzach.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: jednomiejscowy jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Kadłub całkowicie drewniany o uproszczonej w stosunku do MiG-3 technologii. Nierozdzielny, o konstrukcji skorupowej. Kabina pilota o poprawionej widoczności, powierzchnia oszklenia powiększona. Zamiast klasycznego drążka sterowego - drążek mieszczący też przycisk radiostacji, spust działek i dźwignię hamulca. Skrzydła jednodźwigarowe z dźwigarem metalowym. Usterzenie poziome w porównaniu z MiG-3 podniesione o 20 cm (w I-231 ponownie opuszczone). Podwozie o ulepszonej konstrukcji.
Napęd: w samolocie I-230 silnik AM-35A produkowany z wykorzystaniem części silnika AM-38F. Moc startowa 1007 kW.. W I-231 silnik AM-39 o mocy startowej 1268 kW (na wysokości 7100 m moc 970 kW). Jeden miękki zbiornik paliwa, między silnikiem a kabiną pilota.
Uzbrojenie: 2 działka SzWAK kal. 20 mm nad silnikiem, synchronizowane. Zapas 370 naboi.
Dane techniczne: (I-230/I-231)
| Długość | 8,62 m |
| Rozpiętość | 10,2 m |
| Powierzchnia nośna | 17,44 m2 |
| Masa własna | 2612/2700 kg |
| Masa całkowita | 3260/3287 kg |
| Prędkość maksymalna | 656/707 km/h |
| Prędkość minimalna | km/h |
| Czas wznoszenia na 5000 m | 5,2/4,5 min |
| Pułap normalny | 11900/11400 m |
| Zasięg | 1300/1350 km |