Curtiss SOC Seagull

Typ: wodnosamolot

Opis powstania i rozwoju

Duża amerykańska flota wojenna potrzebowała w okresie międzywojennym wielu pokładowych samolotów dla wyposażenia pancerników i krążowników. Samoloty takie, nazywane obserwacyjnymi lub obserwacyjno-zwiadowczymi, były zwykle wodnosamolotami pływakowymi, startującymi z katapult okrętowych, ale miały również odmiany lądowe z podwoziami kołowymi do działania z lotnisk przybrzeżnych. Przykładem takiego właśnie uniwersalnego samolotu, dość popularnego w okresie II wojny światowej, byl zbudowany przez zakłady Curtiss SOC-1 Seagull. Prototyp samolotu oznaczony w odmianie ziemnowodnej (amfibia) XO3C-1, został oblatany w kwietniu 1934 roku i okazał się lepszy od konkurentów :Douglasa XO2D-1 oraz Voughta XO5U-1. Zamówiono więc serię 135 maszyn, ale już bez składanych kół i pod zmienionym oznaczeniem SOC-1.

Samoloty Seagull poza SOC-1 były jeszcze budowane w odmianach SOC-2 i 2A, SOC-3 i 3A oraz SOC-4, niewiele różniących się. Pewną liczbę samolotów zbudowały zakłady Naval Aircraft Factory pod oznaczeniem SON-1. Łącznie wyprodukowano około 300 samolotów tego typu. Pomimo, że produkcja zakończyła się w 1938 roku, to samoloty te pozostały w służbie do końca 1944, biorąc udział we wszystkich większych bitwach morskich na Pacyfiku, np. w bitwach o wyspy Gualdacanal, Wake, Marschal, Gilbert, a także w bitwach na Atlantyku i Morzu Śródziemnym. Chociaż pod koniec wojny SOC-1  był już przestarzały z racji swego archaicznego układu dwupłatowca, to przeżył swojego następcę, jednopłatowca Curtiss Seamew.

Dane taktyczno-techniczne

Konstrukcja: dwumiejscowy, dwupłatowy wodnosamolot konstrukcji mieszanej. Skrzydła w częściach doczepnych (składanych) były wyposażone w krótkie, szerokie lotki i klapy wyporowe na pozostałej części spływu. Konstrukcja metalowa, dwudźwigarowa, kryta płótnem. Kabina załogi umieszczona za płatem, z miejscami w tandem, zakryta była kilkuczęściową, zsuwaną osłoną. W odmianie wodnej SOC-1 wyposażony był w centralny pływak metalowy wsparty do kadłuba oraz dwa niewielkie pływaki wspornikowe pod końcami skrzydeł. Odmiana lądowa miała stałe, klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym i koła główne, częściowo osłonięte owiewkami. Niektóre odmiany były wyposażone w hak do hamowania na pokładzie lotniskowca.

Napęd: 9-cylindrowy silnik tłokowy chłodzony powietrzem w układzie gwiazdy Pratt-Whittney R-1340 Wasp o mocy 440 kW; osłona NACA; śmigło dwułopatowe, przestawialne

Uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe Colt-Browning 7,7 mm (1 stały i 1 ruchomy tylnego strzelca) oraz 2 bomby po 45 kg

Dane techniczne (w nawiasach dane odmiany kołowej):

Powrót do samolotów amerykańskich

Powrót do strony głównej