Opis powstania i rozwoju
W 1938 roku, gdy bombowiec nurkujący SBD Dauntless wchodził do służby, dowództwo marynarki pomyślało już o jego następcy. Jednym z warunków było umieszczenie dwóch samolotów na platformie dźwigu pokładowego o standardowych wymiarach (12,2 m x 14,6 m). Wpłynęło kilka ofert, z których wybrano projekt wytwórni Brewster, oznaczony później SB2A Bucaneer oraz projekt wytwórni Curtiss, Typ 84, który otrzymał oficjalne oznaczenie SB2C i nazwę Helldiver, przyjętą także dla poprzedniej konstrukcji tej klasy. Prototyp XSB2C-1, zamówiony w kwietniu 1939, oblatano 18.12.1940. Wypadki miały miejsce kilkakrotnie, potem przerywano program prób celem przeprowadzenia zmian w konstrukcji. Loty przebudowanego prototypu podjęto w październiku, a 21.12.1941 samolot uległ całkowitemu rozbiciu. Trwała już produkcja seryjna, którą na zamówienie US NAvy podjęto na trzy tygodnie przed oblataniem prototypu. Pierwszy seryjny SB2C-1 wzniósł się w powietrze dopiero 30.06.1942; przedtem US Navy zamówiła 3000 samolotów. Dodatkowe 1000 sztuk zamówiono w kanadyjskiej wytwórni Canadian Air and Foundry pod oznaczeniem SBW. Seryjny samolot znacznie różnił się od prototypu, nie był jednak lepszy, gdyż zmiany technologiczne i konstrukcyjne spowodowały wzrost masy własnej płatowca aż o 1370 kg ! Po wyprodukowaniu 200 SB2C-1 wprowadzono do produkcji ulepszoną odmianę SB2C-1C z 2 działkami 20 mm zamiast skrzydłowych karabinów maszynowych. Następnie rozpoczęto produkcję wersji SB2C-3 (XSB2C-2 był prototypem na pływakach, którego nie wprowadzono do produkcji), a potem głównej serii produkcyjnej SB2C-4. Obie wersje miały mocniejsze silniki R-2600-20. SB2C-4 miał dodatkowo podskrzydłowe wyrzutnie rakiet. Helldivery weszły do akcji w październiku 1943 roku. Ogółem wyprodukowano 7000 egzemplarzy.
Dane taktyczno-techniczne
Konstrukcja: dwumiejscowy, jednosilnikowy, wolnonośny dolnopłat konstrukcji całkowicie metalowej. Trapezowe skrzydła o dużej powierzchni (powiększonej jeszcze w fazie prób modelowych) składały się do góry w przybliżeniu w połowie rozpiętości. Na krawędzi spływu, między lotkami i kadłubem, zabudowane były rozchylane klapy, używane także jako hamulec aerodynamiczny. Krótki (wskutek irracjonalnego wymagania US Navy) i pękaty kadłub miał kształt zbliżony do dawnego dwupłatowego Helldivera (SBC). Grzbiet kadłuba za tylnym stanowiskiem strzeleckim można było obniżać dla zwiększenia pola obstrzału. Wolnonośne usterzenie miało duże wymiary w celu zaradzenia brakowi stateczności. Szeroko rozstawione golenie podwozia głównego chowały się w skrzydła w kierunku do kadłuba.
Napęd: silnik gwiazdowy Wright R-2600-14 Cyclone o mocy maksymalnej 1105 kW
Uzbrojenie: 4 stałe karabiny maszynowe 12,7 mm w płatach i 2 ruchome karabiny 7,7 mm (względnie 1 -12,7 mm) w stanowisku strzeleckim. Samolot mógł zabrać bombę 450 kg lub 2 po 225 kg.
Dane techniczne:
| Długość | 11,2 m |
| Rozpiętość | 15,2 m |
| Wysokość | 4,0 m |
| Powierzchnia nośna | |
| Masa własna | 4780 kg |
| Masa całkowita | 7540 kg |
| Prędkość maksymalna | 475 km/h |
| Prędkość przelotowa | 255 km/h |
| Wznoszenie | 8,8 m/s |
| Pułap | 8870 m |
| Zasięg | 1875 km |